ปรารถนาแห่งหัวใจ
ตอนที่ 7 ชีวิตอันนิรันดร์
ฟ้า แอนดริว และผมถูกส่งเข้าโรงพยาบาลในเวลาไล่เลี่ยกัน...สำหรับผมเนื่องจากถูกทำร้ายร่างกาย
ส่วนพี่ฟ้าเนื่องจากช็อกอย่างแรง...ส่วนแอนดริวถูกยิง
ภพธรยืนอยู่ตรงหน้าร่างที่อยู่ใต้ผ้าคลุมสีขาว
เขาเองเมื่อได้ข่าวก็รีบกลับมาที่บ้านทันที..เขาไม่อยากจะเชื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ถ้าเขาไม่ออกจากบ้านไปเหตุการณ์นี้คงจะไม่เกิด ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความผิดของเขา
เขาฟังรายงานจากตำรวจด้วยน้ำตานองหน้า..เล็บจิกเข้าไปในมือที่กำข้างตัว
ตำรวจพยายามที่จะตามจับตัวคนร้ายให้ได้ เพราะชายอีกคนหนึ่งที่ยังอยู่ในห้องไอซียูนั่นเป็นถึงนายแบบชื่อดังขณะนี้
ภพธรทรุดนั่งกับพื้นสะอื้นอย่างไม่อายสายตาใคร
ฉัตรธรรมเป็นหลานของเขา..หลานชายเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่
"ทางเรายังไม่สามารถสอบปากคำผู้อยู่ในเหตุการณ์ได้อย่างละเอียดครับ
แต่จากคนที่ได้ยินเสียงบอกว่าได้ยินเสียงปืนทั้งหมดประมาณสี่นัด..จากรูปการณ์หลานชายคุณคงจะเอาตัวเข้าไปปกป้องนายแบบคนนั้น..ส่วนคนที่ยิงเนื่องจากเกิดอาการคลุ้มคลั่งจากยาทำให้ไม่มีสติควบคุมจึงยิงปืนติดๆกันจนหมดกระสุน
หลานชายคุณเสียชีวิตคาที่ส่วนอีกคนก็ยังอยู่ในอาการสาหัส"
เสียงรายงานดังก้องอยู่ในหัวของภพธร...เขาไม่อยากใส่ใจฟัง..ทำไมเรื่องทั้งหมดนี่ถึงเกิดขึ้น..นายตำรวจคนนั้นตบไหล่ภพธรเป็นการปลอบเบาๆ
ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
"ขอโทษคะ..คุณหมอบอกว่าคนเจ็บอยากพบคุณภพธรนะคะ"
เสียงนางพยาบาลบอก ภพธรสูดหายใจลึกๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป..
"คุณภพธร" คุณหมอเรียกเขาเข้าหา
"อาการแอนดริวเป็นยังไงบ้างครับ"
ภพธรถามเสียงเบา คุณหมอได้แต่ส่ายหัว
"ที่คนป่วยยังมีสติอยู่ที่ก็แทบจะปาฏิหาริย์แล้ว...เขาเองก็ถูกกระสุนปืนเข้าจุดสำคัญเหมือนกัน...หมอคิดว่าเขาคงอยากจะมีเรื่องที่จะพูดกับคุณ.."
คุณหมอพูดเสียงเบา ก่อนจะเปิดประตูให้ภพธรเดินเข้าไป
ห้องสีขาวของโรงพยาลยิ่งทำให้บรรยากาศดูอ้างว้างยิ่งขึ้น
ได้ยินแต่เสียงลมหายใจกับเสียงของเครื่องช่วยชีวิตที่ดังเป็นจังหวะ
ใบหน้าของแอนดริวซีดขาวราวกับกระดาษ ดวงตาปิดอยู่ เครื่องช่วยชีวิตระโยงรยางค์เต็มตัว..
"แอนดริว" ภพธรพูดเสียงเบา ร่างที่นอนลืมตาขึ้นมา
พยายามยื่นมือมาหาเขา ภพธรยกมือนั้นขึ้นมากุม
"ในกระเป๋าของผมมีจดหมายถึงพี่......"
ร่างบางหอบหายใจ ชีวิตกำลังจะหลุดลอยจากร่างเขาไป ภพธรกุมมือแอนดริวแน่นขึ้น
"เรื่องของผมกับฉัตร...." น้ำตาไหลจากร่างบาง
แอนดริวพยายามพูดต่อแต่ก็หอบจนตัวโยน ภพธรเองไม่รู้จะพูดอะไร น้ำตาเขาเองก็ไหลเหมือนกันเมื่อเห็นร่างบางทรมานเช่นนี้
"พี่ไม่รังเกียจพวกเธอแล้ว..."
ภพธรพูด น้ำตาเขาหยดลงไปบนมือของแอนดริว...แอนดริวยิ้มน้อยๆก่อนจะปิดตาลงช้าๆ
"ผมกำลังจะไปอยู่กับฉัตร..."
เสียงพูดเบาๆจางหายพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้าย...
หลังจากที่ฟ้าเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ เธอเริ่มให้การณ์กับตำรวจเรื่องทั้งหมดพร้อมน้ำตานองหน้า...แน่นอนข่าวย่อมถูกแต่งเต้มเติมสีไปตามเรื่องของมัน
ส่วนคนร้ายไม่นานตำรวจก็จับมาลงโทษได้ งานศพของฉัตรธรรมกับแอนดริวดำเนินไปอย่างเงียบๆ
ตอนนี้ภพธรเองก็พึ่งรู้ว่าแอนดริวอยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติที่ไหนเลย
ไม่มีใครบอกผมเรื่องของพี่ฉัตรกับผม เพราะผมหมดสติไปเสียก่อนในเหตุการณ์นั้นจึงไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไร
แต่ความลับไม่มีในโลก ผมรู้เรื่องนั้นอีกไม่นาน ทำไม!! พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม
คนที่ควรจะตายในเหตุการณ์นั้นควรจะเป็นผมมากกว่า ผมเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
ถ้าผมไม่ทำลายรูปของพี่ฉัตร ถ้าผมไม่พบไอ้ก้อน..แต่พี่ภพบอกกับผมว่าไม่ใช่ความผิดของผม...พวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันในที่ที่ซึ่งเป็นนิรันดร์
หลังจากนั้นไม่นานพี่ฉัตรก็ส่งผมเข้าโรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง
ส่วนฟ้าไม่ได้บาดเจ็บอะไรจึงฟื้นฟูจิตใจได้เร็ว
แต่บางครั้งเธอจะกรีดเสียงร้องออกมากลางดึกราวกับคลุ้มคลั่ง
"ฟ้า..ทำใจดีๆไว้..." ภพธรพูดดึงสติเธอกลับมา
เขาให้ฟ้าย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขาเพื่อที่จะได้ดูแลได้...เขาเองไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นห่วงสาวบาร์คนนี้นัก
จนในที่สุดเขาก็ยอมรับกับตัวเองว่า เขารักฟ้า รักเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับหลานชายเขา..ถึงแม้เธอจะเป็นสาวบาร์
ถึงแม้เธอจะการศึกษาไม่สูง แต่เขาก็พบว่าเขารักเธอ
"พี่ภพ..." ฟ้าพูดด้วยน้ำตานองหน้า
เสียงปืนยังก้องอยู่ในหูของเธอ..เธอเห็นเลือดของคนที่เธอรักไหลนองเต็มพื้น...พร้อมกับเสียงกรีดร้องของตัวเอง
"ทำไมชีวิตมันถึงไร้ค่าอย่างนี้...."
ฟ้าพูดแบบเหม่อลอย "คนเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร..." ตัวเธอเองเนื่องจากครอบครัวไม่มีเงินส่งเสียให้เรียนต่อ
จึงต้องมาทำงานบาร์...ขายเสียง จนบางทีถึงขั้นขายตัว...แน่นอนเธอรู้ตัวว่าไม่มีค่าคู่ควรกับฉัตร
แต่เธอก็หลงรักฉัตรธรรมมานานตั้งแต่เรียนด้วยกัน...เธอมีความสุขยามที่เห็นเขายิ้ม
เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาหันมามองและคุยกับเธอบ้าง...แต่สำหรับเขาเธอก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิท...
"ฟ้าไม่เห็นว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม...ในเมื่อไม่มีใครต้องการ"
เธอพูดต่อเสียงสั่น ภพธรได้แต่รั้งเธอเข้ามากอด
"ฟ้า..อย่าพูดแบบนี้ชีวิตน่ะมีค่านะ"
เขาเว้นช่วงไป "ตายนะเมื่อไหร่ก็ได้...แต่จะทำยังไงถึงจะรักษาชีวิตไว้ได้ต่างหากถึงเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ..."
"แต่ฟ้าไม่เห็นต้องการนี่นา...ในเมื่อไม่มีเหตุผลที่จะอยู่"
เธอพูดน้ำตาเริ่มไหลออกมา
"ทำไมจะไม่มี พี่เป็นคนหนึ่งที่อยากจะให้ฟ้ามีชีวิตอยู่..."
ภพธรพูดอย่างหนักแน่น
"พี่รักฟ้า...พี่อยากให้ฟ้ามีชีวิตอยู่..อย่างน้อยก็เพื่อพี่"
ฟ้ามองภพธรอย่างตะลึง...พูดอะไรไม่ออก
แน่นอนถึงแม้เธอไม่ได้รักภพธรแต่เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต็มตื้นขึ้นมา...
"พี่ไม่ได้ขอคำตอบอะไรจากฟ้าตอนนี้...พี่รู้ว่าฟ้ารักใคร...แต่พี่จะรอ..."
ภพธรพูดเสียงเบา
ฟ้ายิ้มน้อยๆพร้อมทั้งน้ำตา
"ขอบคุณค่ะ พี่ภพ อย่างน้อยตอนนี้ฟ้าก็อยากมีชีวิตอยู่...เพื่อพี่ภพ"
หลังจากนั้นอีกสามปี นายภพธรกับนางสาวดุจนภาก็แต่งงานกัน...
ภพธรมีความลับที่เขาเก็บไว้ไม่ได้บอกกับใคร
นั่นคือจดหมายฉบับนั้นที่แอนดริวเขียนถึงเขา แอนดริวเขียนเช็คลงนามในชื่อเขาเป็นจำนวนมากโขอยู่..เพียงแต่บอกว่าให้เป็นเงินค่าดูแลเด็กชายปธานิน
ชูชัยเจริญ หรืออีกนัยหนึ่งคือเจ้าแอนดริวตัวเล็ก...เขาจึงตัดสินใจส่งเจ้าตัวเล็กไปโรงเรียนประจำ..ซึ่งจะกลับมาบ้านได้ก็ปีละสองครั้งช่วงปิดเทอม..เขาเห็นว่าเป็นการดีทั้งกับแอนดริวแล้วก็กับตัวเขาซึ่งอาจจะไม่มีเวลาให้เด็กคนนั้นมาก
เพียงแต่ในใจเขามีแต่ข้อสงสัย...ทำไมแอนดริวถึงทำแบบนั้น..เขาเก็บมันไว้ในใจตลอดมา
