ปรารถนาแห่งหัวใจ

ตอนที่ 6 เพื่อนเก่าบนทางเดิม

พระเจ้า...ท่านสร้างคนให้เกิดมาแล้วทำไมถึงต้องสร้างให้แตกต่างกันด้วย..ทำไมชีวิตของคนบางคนถึงไม่เคยพบกับแสงสว่าง ทำไมคนบางคนต้องเกิดมาทั้งๆที่ไม่มีใครต้องการ เท้าเปล่าวิ่งฝ่าเส้นทางอย่างสะเปะสะปะ เลือดออกซิบๆที่ฝ่าเท้ายามเมื่อเหยียบไปบนเศษหินคมๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ผมวิ่งไปจนถึงย่านคาเฟ่ราคาถูกข้างถนน เสียงคนเมาดังเอะอะ...เสียงร้องคาราโอเกะดังออกมาเป็นระยะ...ซอกข้างตึกมีกลุ่มวัยรุ่นสูบบุหรี่ยืนเป็นกลุ่มๆ

"เฮ้ย...ไอ้แดงนี่หว่า" เสียงห้าวๆดังขึ้นมา ผมสะบัดหน้าหันไปทางต้นเสียง..ชื่อที่ผมคุ้นเคยมาเกือบเจ็ดปี..ช่วงที่อยู่กับเด็กจรจัดใต้สะพานลอย..แดง..ชื่อที่ทุกคนตกลงกันเรียกผมด้วยเพราะสีผมที่ต่างจากคนอื่น

"พี่ก้อน" ผมพึมพำอย่างตกใจ...ร่างตรงข้างยังคงเค้าเดิมแต่สูงขึ้นเล็กน้อย ผอมจนเห็นซี่โครงถึงแม้จะใส่เสื้อยืดอยู่ก็เถอะ..แววตาร่างนั้นแวววับขึ้นมา ผมหันตัวทำท่าจะวิ่งหนี แต่ร่างตรงหน้าเหมือนอ่านใจออก ยืนมือเข้ามาฉุดกระชากอย่างแรงลากเข้าไปตรงตึกร้างซึ่งอยู่ไม่ไกลจากผับเท่าไหร่นัก มืออีกข้างอุดปากผมไว้...

ก้อนดันผมติดกำแพงก่อนจะมองอย่างสำรวจ พี่ก้อนไม่ได้อยู่คนเดียว แต่อยู่กับผู้ชายอื่นอีกสามคน สองคนแรกอายุประมาณวัยรุ่นส่วนผู้ชายอีกคนหนึ่งดูท่าทางแก่กว่ามาก

"ไอ้ก้อน...มึงไปลากไอ้เชี้ยนี่มาทำไม... งานเสร็จมึงเงี่ยนกะเอาเด็กเหรอวะ" เสียงห้าวๆกล่าวคำผรุสวาทออกมา ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

"โธ่เฮีย..ไอ้เนี่ยมันเด็กผมมาก่อน...แต่แม่งหนีไปเมื่อสองปีก่อน..นึกว่าตายห่าไปแล้ว ไม่นึกว่าจะมาเจอที่นี่" พี่ก้อนตอบด้วยคำพูดที่ไม่แพ้กัน..

"ท่าทางมึงจะมีคนเลี้ยงดีนะไอ้แดง..เสื้อผ้าใหม่ๆทั้งนั้นเลยนี่หว่า...แถมยังดูมีน้ำมีนวลกว่าเดิมอีก เสี่ยที่ไหนขุนล่ะ" พูดจบมันจับคางผมบีบพร้อมหันซ้ายหันขวา

"ปล่อยกู" ผมพ่นคำพูดสมัยเป็นเด็กจรจัดตามออกมา...แต่คนถูกด่ากลับหัวเราะชอบใจ

"แม่ง..ท่าทางแข็งแรงแล้วนี่หว่า..ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องรอ"

ถึงตอนนี้ผมก็นึกถึงตอนที่ผมหนีออกมาได้ ไอ้ก้อนมันขายเด็กที่อยู่ในกลุ่มให้กับผู้ชายวิปริต เสียงเตือนของเพื่อนดังอยู่ในหัว..เพื่อนผมก็ถูกมันบังคับขายตัวเพื่อเอาเงินไปให้มัน ตัวมันเองก็ชอบเด็กผู้ชายเหมือนกัน

"เฮีย..ไอ้หมอนี่ผมนะเคยเลี้ยงดูมา กะว่าลูกฝรั่งหน้าตาสวยท่าจะขายได้ราคาดี แต่ดันเสือกหนีไปได้ซะก่อน วันนี้ดวงขึ้นแฮะ ดีที่มาขายยาแถวนี้.." ก้อนหันไปพูดกับหนุ่มใหญ่คนนั้น..ส่วนคนอื่นได้แต่ยืนหัวเราะ

"ลากออกมาให้กูดูหน่อยสิ" เสียงห้าวๆดังขึ้นมาด้วยความสนใจ

ผมถูกผลักหน้าคะมำไปกำพื้น ก่อนที่จะถูกกระชากผมให้เงยหน้าขึ้นมา เจ็บจนน้ำตาเล็ด

"อือ...หน้าตาสวยดี กูเพิ่งเห็นมึงมีรสนิยมก็ครั้งนี้แหละวะ" ร่างนั้นพิจารณาผมอย่างกับสินค้า..ผมยกมือปัดอย่างเต็มแรง ยืนได้ไม่เต็มเท้านักเพราะว่าผมถูกดึงอยู่ ผมตะโกนออกมาสุดเสียง

"ช่วย..." ยังไม่ทันจะจบคำ หมัดหนักๆก็สวนมาที่ท้องน้อยของผม..เสียงที่กำลังจะออกหดหายกลับไปพร้อมกับตัวงอด้วยความเจ็บปวด

"มึงจะร้องไปทำไม แถวนี้มันตึกร้าง แถมเสียงจากคาเฟ่ก็ดังจนไม่มีใครสนใจ..." เสียงห้าวเจือขบขันดังขึ้นมาอีก มันเหมือนสนุกที่ซัดผมลงไปนอนโก้งโค้งกับพื้นได้

"แก้ผ้าออก!! " ไอ้หมอนั่นพูดเสียงเรียบสั่งผม...ก้อนกับลูกน้องของมันทำท่าจะมากระชากเสื้อผมออกแต่ก็ถูกไอ้เวรนั่นสั่งห้าม

"กูบอกให้มันถอด ไม่ได้บอกให้พวกมึงถอดให้สักหน่อย ไม่ต้องเสือก"

"ถ้าไม่อยากถูกต่อยอีก ก็ถอดออก" มันสั่งผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมตัวสั่นด้วยความกลัว ความเย็นเข้ามาเกาะกุมหัวใจ...มือเย็นเฉียบเลื่อนมาตรงชายเสื้อยืดช้าๆ ไอ้หมอนั่นยิ้มอย่างยินดี เมื่อเห็นว่าผมทำตามที่มันสั่งถึงแม้จะงกๆเงิ่นๆ..ในไม่ช้าเสื้อผมก็กองอยู่ที่พื้น ผิวเนื้อปรากฏสู่สายตา..ก้อนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก..ก่อนที่สายตาจะเลื่อนมาที่กางเกงขาสั้น ถึงตอนนี้คนที่สั่งผมล้วงไปในกระเป๋าเสื้อหยิบยาบางอย่างขึ้นมาเคี้ยวกลืนลงไป

"เฮ้ยเฮีย เล่นยาเลยเหรอ เดี๋ยวเด็กผมมันได้ตายก่อนพอดี...เฮียกะจะคึกอะไรนักหนา" ก้อนพูดอย่างตกใจเมื่อเห็นเฮียของมันกินยา แน่นอนมันขายยามันย่อมรู้สรรพคุณของยามันดี

"ตายก็ช่างมันสิวะ...กูกะจะสนุกให้เต็มที่..ถ้ามันรอด พวกมึงก็เอาไปต่อกัน" ไอ้นั่นพูดเหมือนผมเป็นของเล่น อยู่หรือตายก็ไม่สนใจ ก้อนมองผมเสียดายนิดๆ เหมือนจะรู้ว่าถ้าผ่านลูกพี่มันก่อนคงไม่เหลือโอกาสให้มันแน่

ฟ้าเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก..ถึงแม้เธอจะไม่สบายใจแต่เธอก็ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง..เธอแต่งหน้าค่อนข้างหนาเพื่อปกปิดริ้วรอยแห่งความเศร้าหมอง..รอยช้ำที่ขอบตายังปรากฏให้เห็นเลือนราง

ตอนดึกที่นี่มักจะมีพวกวัยรุ่นหรือไม่ก็พวกค้ายาเข้าๆออกๆเป็นประจำ ทุกคนก็รู้แต่ไม่มีใครสนใจใคร ในเมื่อเงินเป็นพระเจ้าของโลกนี้ แม้แต่ตำรวจบางทีก็ยังปล่อย ช่วงนี้เธอเห็นว่ากลุ่มพวกค้ายามีหน้าใหม่ๆหลายคน อาจจะมาจากที่อื่น..ระหว่างที่เธอออกไปยืนสูบบุหรี่เรียกลูกค้าอยู่นอกบาร์นั่นเอง สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นกลุ่มพวกค้ายาหน้าใหม่กำลังลากดึงร่างเล็กที่เธอค่อนข้างคุ้นตาไปทางตึกร้างข้างๆ

แอนดริว!! เธอยังไม่กล้าระบุแน่ชัดไปนักเพราะว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เด็กคนนั้นจะมาเดินแถวนี้ เธอเดินย่องตามไปห่างๆไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวเองเหมือนกัน เธอได้ยินเสียงร่างเล็กร้องออกมาก่อนจะเงียบไป พอได้ยินเสียงร้องเธอก็ตัวเย็นเฉียบ..สายตาเธอไม่ได้พลาด แอนดริวจริงๆ..เธออยากจะช่วยแต่ว่าขาเธอกับก้าวไม่ออก เธอได้ยินเสียงไอ้พวกนั้นสั่งเด็กคนนั้นให้ถอดเสื้อออก มันจะข่มขืนเด็ก!!

ขณะที่เธอยืนละล้าละลังอยู่ ร่างอีกร่างหนึ่งย่องไปทางข้างหลังเจ้าพวกนั้นแบบเงียบเชียบ เงื้อท่อนไม้ในมือฟาดสุดแรงลงไปที่หัวของคนที่สั่ง

ผัวะ!! ตัวหัวหน้าล้มกลิ้งไปกับพื้น เลือดสดๆติดไม้ที่ถืออยู่ ฟ้ามองอย่างตกตะลึง ผมก็มองอย่างไม่เชื่อสายตาเช่นเดียวกัน

คนที่ผมตะโกนใส่หน้าว่าเกลียด เข้ามาช่วยผม

"หนีไป!!" ร่างนั้นหันมาบอกผมก่อนจะหันไปมองวัยรุ่นอีกสามคนที่เหลืออยู่..พวกก้อนเองก็ไม่ได้กลัวแอนดริวเท่าไหร่เพราะรูปร่างบอบบาง...แถมพวกมันมีตั้งสามคน..พวกนั้นเริ่มเข้ามาล้อมแอนดริว ร่างบอบบางถือไม้แกว่งไปมาป้องกันตัว..

"มึง..คิดว่าเก่งนักเรอะ" เสียงคนหนึ่งตะโกนเรียกความสนใจ ก่อนที่ก้อนกระโจนเข้าไปรวบแขนแอนดริวจากทางด้านหลังพร้อมกับดึงไม้ออก...ร่างบางพยายามสะบัดตัวให้หลุด ขาก็ยกขึ้นถีบคนที่กำลังจะเข้ามารุม แต่ในที่สุดแอนดริวก็ถูกพวกนั้นทุ่มลงไปกับพื้นจนได้..สามคนนั่นก็จ้องแอนดริวอย่างตะลึงเช่นเดียวกัน ด้วยความที่ฉุกละหุกจึงไม่ได้มีใครสนใจสังเกตหน้าตา พอตอนนี้จึงมีโอกาสสำรวจ

"สวยชิบ" หนึ่งในสามนั่นพูดออกมา ตอนนี้ไม่มีใครสนใจผม เพราะมัวแต่ตะลึงอยู่กับแอนดริว ผมเองก็ไม่รู้อะไรมาดลใจให้วิ่งกลับเข้าไปใส่ก้อนแทนที่จะวิ่งหนี ผมอ้าปากกัดแขนมันเต็มแรงที่มี ก้อนร้องอย่างเจ็บปวดสะบัดแขนไปมา มืออีกข้างดึงผมของผมอย่างแรง หลุดตามมือมันไปหลายกระจุก เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมปล่อยมันก็เงื้อหมัดขึ้นมาทุบหัวผม ผมออกแรงกัดมากขึ้นกว่าเดิม กลิ่นเลือดคาวๆเต็มปาก พร้อมกับเนื้อของมันหลุดติดออกมา

ฟ้าได้สติตะโกนขึ้น

"ตำรวจ ตำรวจ ตำรวจ!!" ได้ผล เมื่อพวกนั้นได้ยินเสียงคนอื่นเข้ามา พร้อมกับคำว่าตำรวจ ทำให้พวกมันแตกตื่นวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง ผมเองตอนนี้ก็เจ็บทั่วตัวไปหมด ทั้งหัวทั้งท้อง ผมทรุดลงคุกเข่ากับพื้น สติเริ่มจะหายไป พี่ฟ้าวิ่งเข้ามาหา แอนดริวลุกขึ้นยืน

แต่ก่อนที่ทุกคนจะคลายความกังวล ร่างที่ถูกฟาดล้มลงไปตั้งแต่ตอนแรกเริ่มที่จะได้สติ...ในมือของมันล้วงวัตถุสีดำมะเมื่อมออกมาจากอกเสื้อ
"ระวัง แอนดริว!!" เสียงของฉัตรธรรมดังขึ้นมา ตาของแอนดริวเบิกกว้าง พร้อมกับเสียงปืนที่ดังติดๆกินหลายนัด

"ทำไม..ทำไมคุณถึงมา..." แอนดริวพึมพำเบาๆน้ำตาไหลออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืดไป...

ฟ้าร้องตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า