ปรารถนาแห่งหัวใจ
ตอนที่ 8 ความปรารถนาของเงือกน้อย
มีคนกล่าวว่าเวลาเป็นยารักษาใจ แอนดริว
แอนเดอสันนายแบบหนุ่มคนนั้นจะหายไปจากความรู้สึกของประชาชนทั่วไปในเวลาไม่นาน
มีนายแบบหนุ่มหน้าใหม่ขึ้นมาแทนที่ แต่สำหรับผมและทุกคนมันไม่ใช่!!
ความรู้สึกของพวกเราไม่ได้เลือนรางไปตามกาลเวลา แต่ทว่ามันยิ่งตอกย้ำให้ลึกลงไปทุกปี
สำหรับผมทุกครั้งที่ส่องกระจกมองตัวเอง
หลังจากที่แอนดริวตายภพธรพักงานวิจัยไปสองปีเพื่อดูแลฟ้า...และจัดการเรื่องผมให้เรียบร้อย
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มหันไปทำงานวิจัยต่อและแต่งงานกับฟ้าในปีถัดมา...แน่นอนความลับไม่มีในโลก..ภพธรมารู้ภายหลังว่าบริษัทบุญทุ่มที่ให้ทุนวิจัยเขานั้น
เงินทุกบาททุกสตางค์มาจากบุคคลภายนอก..ซึ่งจ่ายในนามของ แอนดริว
แอนเดอสัน!! นายแบบหนุ่มชื่อดังคนนั้น เขาก็ไม่เข้าใจในตอนแรกว่าทำไมทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ
มันเหมือนถูกจัดฉากขึ้นมา...ทั้งการพบกันของฉัตรธรรมกับแอนดริว...เขาคิดเรื่องนี้จนปวดหัว..จนในที่สุดก็เลิกคิดหันมามุทำแต่งานวิจัยแทน..ฟ้าเองก็อยู่ข้างกายเขามาตลอด..เธอกลายมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวช่วยเหลืองานวิจัยของเขา
ตอนนี้ฟ้ามีบุตรให้กับภพธรหนึ่งคน ซึ่งภพธรตั้งชื่อว่า ฉัตร เหมือนกับหลานชาย
ส่วนอีกคนยังอยู่ในครรภ์
แน่นอนหลังจากที่งานวิจัยเขาประสบผลที่น่าพึงพอใจตลอดมา..และยิ่งผมโตขึ้น
ทำให้ภพธรสามารถเดาเรื่องทั้งหมดได้แล้วในตอนนี้
ผมเรียนจบม.ปลายแล้ว เป็นเด็กผู้ชายอายุสิบแปด
ซึ่งหน้าก็เรียกได้ว่าสวยอย่างที่ทุกคนคาด วันนี้ผมกลับมาที่บ้านเนื่องจากโรงเรียนปิดเทอม..และฉลองให้กับงานวิจัยของภพธรที่สำเร็จ
ขาดแต่เพียงการทดลองขั้นสุดท้ายเท่านั้น...
"พี่แอนดริว" เสียงใสๆของลูกชายคนโตของพี่ฟ้าเรียกผม
เจ้าหนูค่อนข้างติดผมพอสมควรถึงแม้จะพบกันแค่ปีละสองครั้ง
"สวัสดีจ้า...เป็นไงบ้าง ฉัตร เป็นเด็กดีหรือเปล่า"
เจ้าหนูตอนนี้อายุได้หกขวบ หน้าตาน่ารักน่าชัง อยู่ชั้นประถมหนึ่ง
วัยกำลังพูดทีเดียว
"ดีสิค้าบ...ใครๆก็ชมผม พี่เห็นน้องผมยัง"
เจ้าหนูพูดด้วยความเห่อ พร้อมกับจูงมือผมลากเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่ง
พี่ฟ้าพึ่งจะคลอดบุตรคนที่สองเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว คนนี้เป็นผู้หญิง
เมื่อพี่ฟ้าเห็นผมเดิมเข้ามาเธอก็ยิ้มให้...เธออ้วยขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยเนื่องจากอายุที่เพิ่มขึ้น
ร่องรอยของวัยสามารถเห็นได้ ห้องเล็กๆห้องนี้เคยเป็นห้องทำงานของฉัตรธรรมมาก่อน...ตรงผนังด้านหนึ่งติดรูปวาดของฉัตรธรรมที่ฟ้าซื้อมาเก็บไว้
ส่วนอีกด้านเป็นรูปของแอนดริวที่ฉัตรธรรมวาดเกือบเสร็จแต่กลับเปลี่ยนใจไปวาดรูปใหม่แทน..ฟ้านำมันมาขึ้นเฟรมใหม่และใส่กรอบติดผนังห้องไว้...ถึงแม้รูปจะค้างอยู่
แต่เธอก็ไม่ต้องการให้ใครมาทำอะไรกับรูปนี้
"จะลองอุ้มน้องดูหน่อยไหมจ๊ะ"
พี่ฟ้ายื่นลูกสาวเธอส่งมาให้ผม ซึ่งผมก็รับเจ้าหนูมาอย่างเบามือ..เด็กน้อยหัวเราะเบาๆในอ้อมกอดของผม...ผมน้ำตาซึม...ตอนนี้พี่ฟ้าพบความปรารถนาของเธอแล้ว...เธอพบ
"ความสุข" ในชีวิตของเธอ...
"ชื่ออะไรครับนี่" ผมถาม แต่พี่ฟ้ากลับหันมาบอกผมว่า
"พี่กับภพธรตกลงกันแล้วว่า ลูกสาวคนนี้พี่จะให้เธอเป็นคนตั้งชื่อให้"
เธอหันมามองผม ผมอึ้งไปเหมือนกัน...ผมไม่เคยตั้งชื่อให้ใครมาก่อน
แต่ผมก็เข้าใจความรู้สึกของพวกเขา ผมนั่งนึกไปสักพักก็พูดขึ้นมา
"ผมเอง...ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมของเรียกว่า
แก้วตา ก็แล้วกันนะครับ..อาจจะเชย แต่ว่าเธอก็เป็นแก้วตาดวงใจของพี่กับพี่ภพ"
ผมหันไปมองใบหน้าที่มีความสุขของพี่ฟ้า
"ไม่หรอกจ๊ะ เป็นชื่อที่ดีมากต่างหาก"
ฟ้าตอบพร้อมกับยิ้มให้
ระหว่างที่ผมกำลังยิ้ม เจ้าหนูดึงเสื้อเขาหันมาชวนคุย
"พี่ฮะ..มาเล่นกับผมดีกว่า อย่าเอาแต่อุ้มน้องสิ"
แอนดริวขำนิดๆ เจ้าหนูเริ่มออกอาการหวงเมื่อเห็นผมเอาแต่สนใจน้องสาวคนเล็ก
"จ้า จ้า...พี่คืนน้องให้คุณแม่แล้ว...แล้วเราจะเล่นอะไร"
ผมพูด..เพราะไม่แน่ว่า วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายของผมที่จะได้อยู่กับพวกเขา...
"เล่นโปลิศจับขโมยไหม...หรือว่าเล่นคุณหมอกับคนไข้"
เจ้าหนูพูดเสียงแจ้วๆ
"เล่นตำรวจจับขโมยก็ได้ แต่พี่ต้องเป็นตำรวจนะ
ฉัตรเป็นขโมย" ผมพูดขำๆ เมื่อเห็นเจ้าหนูทำท่าไม่พอใจ
"ไม่เอา ผมจะเป็นตำรวจ...ผมจะจับขโมย"
"อ้าว...ถ้าไม่ให้เป็นตำรวจพี่ไม่เล่นด้วยนะ"
เจ้าหนูนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดงอนๆ
"ก็ได้ พี่เป็นตำรวจก็ได้ ยังไงผมก็ไม่ได้อยากเป็นตำรวจนักหรอก"
เจ้าหนูยอมอ่อนข้อให้
"อ้าว แล้วเราอยากเป็นอะไรล่ะ"
ผมถามเรื่อยๆ แต่ก็ชะงักกับคำตอบของเจ้าหนู
"โตขึ้นผมจะเป็นจิตรกร" เจ้าหนูชี้ไปที่รูปบนผนัง
"โตขึ้นผมจะวาดรูปพี่ให้เสร็จ"
พี่ฟ้าน้ำตาซึม ผมเองก็อึ้งไปเหมือนกัน
"ผมถามแม่อยู่เรื่อยว่าทำไมไม่วาดให้เสร็จๆสักที...แต่แม่ก็บอกแต่ว่าคนวาดไม่อยู่
ผมก็เลยคิดว่าโตขึ้นผมจะวาดรูปพี่ให้เสร็จ"
ใช่สิ แม้แต่เด็กก็ยังเห็นเลยว่าตัวผมในตอนนี้กับรูปแอนดริวที่ติดอยู่ที่ผนังเหมือนกัน!!
แม้ว่าจะอายุต่างกันก็เถอะ
พี่ฟ้ายิ้มเศร้าๆ
"เธอตัดสินใจดีแล้วนะ แอนดริว...."
ผมหันไปมองเธอก่อนพยักหน้าน้อยๆ
"ครับ..." ผมตอบเสียงเบา
คืนนั้นพี่ฟ้ากับผมเดินทางไปพบกับภพธรที่ห้องวิจัย
ภพธรตอนนี้ก็อายุสี่สิบกว่าแล้ว เขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนอกจากหน้าตาที่ดูแก่ขึ้น...
สำหรับคืนนี้กับการวิจัยขั้นสุดท้าย...พี่ฟ้าเดินเข้าไปซบไหล่ภพธรร้องไห้เบาๆ
เธอรู้ถึงยังไงเธอก็คงห้ามผมไม่ได้...เพราะผมได้ตัดสินใจไปแล้ว...ตัดสินใจไปเมื่อสิบปีที่แล้ว
"ขอบคุณนะ...สำหรับเรื่องราวทุกอย่าง"
ภพธรพูดทำลายความเงียบ
"ผมสิฮะต้องเป็นฝ่ายขอบคุณพี่..."ผมพูดเสียงเบา...
การวิจัยของภพธรก็คือการวิจัยเรื่องเครื่องย้อนเวลา...แน่นอนเมื่อตอนแรกที่เขาเสนอความคิดเห็นไปตามบริษัทต่างๆ
ทุกคนได้แต่บอกว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน เป็นไปไม่ได้..แต่ตอนนี้..เขากำลังจะพิสูจน์ความจริงอันนั้น...ถึงแม้เขาจะคาดถึงผลที่จะเกิดได้แล้วก็เถอะ...
"เธอรู้ใช่ไหม...เนื่องจากเครื่องนี้ไม่เคยมีการทดลองมาก่อน...ดังนั้นช่วงเวลา..."
"ผมรู้ครับ..." ผมตอบพร้อมกับเตรียมพร้อมเดินไปที่แคปซูลขนาดเล็ก
ภพธรจึงไม่พูดย้ำมากความ ผมเห็นน้ำตาที่เอ่ออยู่ที่ขอบตาของภพธร
"พี่ภพครับ..พี่ภพคือคนที่สร้างปาฏิหาริย์ให้ผม"
ก่อนที่ผมจะปิดประตู พี่ฟ้าก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับน้ำตานองหน้า
"อย่าไปเลย แอนดริว!! เธอก็รู้ว่าเธอไปแล้วจะเป็นยังไง"
เธอพยายามดึงผมออกมา ภพธรเข้าไปห้าม ผมมองภาพนั้นผ่านม่านน้ำตา
"พี่ฟ้าครับ...พี่ฟ้าจำเรื่องเงือกน้อยได้ไหมครับ..."
ผมเงยหน้าขึ้นถาม พี่ฟ้ามองผมด้วยน้ำตา
"ความปรารถนาของเธอก็คือการได้พบหน้าเจ้าชายอีกสักครั้ง
ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของเธอก็ยอม" พอผมพูดจบ พี่ฟ้าก็สะอื้นไห้...ผมปิดประตูแคปซูลลงก่อนที่ภพธรจะเริ่มกดปุ่มเปิดเครื่องยนต์
ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน เสียงเครื่องยนต์ที่เริ่มทำงาน...ผมหลับตานิ่ง
ตอนนี้ในมือของผมถือสมุดบันทึกเล่มเก่า ผมเก็บมันไว้อย่างดีแม้ว่าจะไม่เคยได้เขียนต่อ...
ผมยังจำได้...ถึงสิ่งที่ผมเขียนลงไป...และตอนนี้ผมจะกลับไปเพื่อทำให้มันเป็นจริง.....ความปรารถนาของผม....
Finished date: 15/05/03
