ปรารถนาแห่งหัวใจ
ตอนที่ 5 ความผิดที่ไม่ให้อภัย
หลังจากทะเลาะกันแล้ว พี่ฉัตรก็เข้าไปอยู่ในห้องทำงานข้าวเย็นก็ไม่ออกมาทาน
พี่ภพก็ทำเป็นไม่สนใจ ระหว่างที่กินข้าวเย็น ผมรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดบนโต๊ะอาหาร
จู่ๆพี่ภพก็กระแทกช้อนส้อมกับโต๊ะ เอามือหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
หยิบแบงค์ร้อยห้าใบมาให้ผม
"นี่เอาไว้ใช่ช่วงที่พี่ไม่อยู่ ออกไปซื้อข้าวแกงปากซอยกินก็แล้วกันถ้าหิวนะ"
"พี่ภพจะไปไหนเหรอฮะ..." ผมถามงงๆ
พูดเหมือนกับว่าจะหายตัวไปงั้นแหละ แถมห้าร้อยนี่ถ้ากินแค่ข้าวแกงวันละยี่สิบบาทนี่ก็ได้เกือบเดือนแล้ว
"พี่กะว่าจะไม่กลับบ้านสักพัก..อาจจะไปนอนที่ห้องทดลองเลย..."
พี่ภพพูด ผมใจหายวูบ หน้าเบ้
"พี่ภพจะทิ้งผมกับพี่ฉัตรเหรอฮะ..."
ผมถามเสียงสั่น
"เปล่า...ไม่ได้ทิ้ง ไอ้ฉัตรนะ พี่ตัดหางปล่อยมัน
โตแล้ว..ขอพี่ไปทำใจหน่อย" พี่ภพถอนหายใจอีกครั้ง เขาเริ่มเย็นลงมากแล้ว
เขาก็พอเดาได้มาก่อนว่าเหตุการณ์แบบนี้อาจจะเกิดขึ้น แต่เมื่อมันเป็นจริงขึ้นมาเขาก็รับมันไม่ได้
อีกอย่างเขาสงสารฟ้าด้วย...
"สงสารก็แต่ฟ้า..." พี่ภพพึมพำ...
"นั่นสิฮะ ผมเห็นพี่ฟ้าร้องไห้วิ่งออกไปด้วย"
แอนดริวพูดต่อ ถึงตอนนี้ภพธรสะอึก
"เดี๋ยว! ทำไมนายเห็นฟ้าวิ่งออกไป
หรือว่า.." เขาถามเจ้าตัวเล็กสีหน้าตกใจ เพราะตอนที่เขาทะเลาะกับฉัตรนั้นอยู่ในบ้านไม่ได้เห็นฟ้า
"พี่ฟ้ามาส่งผมที่บ้านฮะ...ตอนนั้น"
"เฮ้อ...ไม่น่าเชื่อ มาได้จังหวะพอดี..."
ชะตาช่างเล่นตลก ฟ้าไม่มาเสียนาน แต่พอมาก็พบแต่เรื่องร้ายๆ ภพธรถอนหายใจอีกครั้ง
พี่ภพออกจากบ้านไปแต่เช้าตรู่...ส่วนพี่ฉัตรก็ขังตัวเองอยู่ในห้องทำงาน..ผมเกลียดแอนดริว
เกลียดตัวเองที่มีชื่อเหมือนกัน...
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นมา ผมมองออกไปดูแต่เมื่อเห็นคนกดออดก็ทำเป็นไม่สนใจ
ผมไม่มีทางออกไปต้อนรับคนๆนั้นแน่ เสียงออดยังดังอยู่อีกเมื่อไม่มีคนมาเปิด
จนในที่สุดฉัตรธรรมวิ่งออกมาดู
"ทำไมไม่เปิดประตู แอนดริว"
เขาต่อว่าผมเมื่อเห็นผมนั่งอยู่ในห้อง
ฉัตรธรรมวิ่งออกไปต้อนรับคนรักของเขา เมื่อผมเห็นหน้าแขกก็เริ่มฉุนขึ้นมา
"ขอโทษนะฮะ...ไม่รู้เป็นอะไร เจ้าตัวเล็กมันไม่ยอมออกไปเปิดประตู
ปล่อยให้แอนดริวรอเสียนาน ขอโทษจริงๆ" ฉัตรธรรมขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
"ไม่เป็นไร ไม่เห็นต้องขอโทษมากมาย
ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสักหน่อย"
"ใช่สิ เรื่องใหญ่โตกว่านั้นยังหน้าด้านทำได้เลยนี่"
ผมพูดลอยๆขึ้นมา ฉัตรธรรมหน้าเสียหันมามองผมแบบต่อว่า ผมไม่สนใจเพราะตอนนี้โมโหสุดๆ
ทำไมพี่ฉัตรต้องทำท่ารักมันขนาดนี้ด้วย
"ทำไม..เพราะเขา ครอบครัวเราถึงไม่เหมือนเดิม
พี่ภพออกจากบ้าน...พี่ฟ้าก็หายไป...พี่ฉัตรก็เทิดทูนซะจนไม่ใช่คน
ทำไมผมต้องต้อนรับคนแบบนั้นด้วย" ผมกระแทกเสียง ตอนนี้พี่ฉัตรโมโหจนหน้าแดง
แต่ผมไม่สนใจผลักประตูวิ่งออกไป
ซาตาน ซาตานที่เข้ามาทำลายชีวิตของผม
ผมเคาะประตูห้องพี่ฟ้าอยู่นานแต่ก็ไร้เสียงตอบ...พี่ฟ้าน่าจะอยู่ในห้อง..ผมได้ยินเสียงโทรทัศน์เปิดอยู่
พี่ฟ้าคงไม่อยากต้อนรับใคร ผมนั่งซบประตูอยู่อย่างนั้น...ใจล่องลอยไปถึงอดีต..
"แอนดริว.." เสียงเรียกเบาๆดังลอดจากประตู
ปลุกผมให้รู้สึกตัว
"พี่ฟ้า...เปิดประตู."
"ขอโทษนะ...พี่ไม่อยากให้ใครเห็นพี่ในสภาพนี้"
พี่ฟ้าพูดแทรกขึ้นมาเสียงสั่นๆ พอเดาได้ว่าต้องผ่านการร้องให้มา
"..." ผมไม่ได้ตอบอะไร เสียงศีรษะพิงประตูไม้ได้ยินเบาๆ..พี่ฟ้าคงนั่งอยู่ตรงประตูเหมือนกับผม
ตอนนี้ระหว่างผมกับพี่ฟ้าถูกกั้นด้วยประตูไม้บางๆ..
พวกเราสองคนไม่ได้คุยอะไรกัน...จนกระทั่งฟ้ามืด
"พี่ฟ้า..." ผมทำลายความเงียบขึ้นมา...ผมได้ยินเสียงตอบรับเบาๆ
"ผมกลับบ้านก่อนนะครับ..." ผมยืนขึ้นปัดฝุ่นที่กางเกงก่อนจะเดินช้าๆออกไป
ผมตรงกลับไปบ้านเลย เมื่อเปิดประตูก็พบว่าบ้านเงียบเชียบ
ทั้งสองคนไม่อยู่ บางทีคงจะออกไปกินข้าวนอกบ้านกระมัง..ผมกลายเป็นคนที่ทุกคนไม่ใส่ใจ..ผมเดินผ่านห้องทำงานของพี่ฉัตรซึ่งเปิดประตูค้างไว้
สายตาของผมเหลือบมองเข้าไปในห้อง ในที่สุดก็ถูกตรึงอยู่กับเฟรมผ้าใบขนาดใหญ่ที่ลงสีไปเสร็จแล้วบางส่วน
แอนดริว..รูปนายแบบหนุ่มคนนั้น...ขาของผมก้าวเข้าไปหยุดที่ด้านหน้าของรูป
รูปนี้ดูมีชีวิตชีวามากกว่ารูปก่อนหน้าที่พี่ฉัตรวาด โทนสีดูอบอุ่น
แอนดริวนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับมองมาด้านหน้า ใบหน้าที่ดูยิ้มก็ไม่ใช่หัวเราะก็ไม่เชิง
แต่ดูมีเสน่ห์มากกว่ารูปที่เคยเห็น
แต่สำหรับผม ผมรู้สึกเหมือนกับว่าแอนดริวในรูปกำลังยิ้มเยาะผม..สายตาก็มองผมอย่างเย้ยหยันราวกับจะบอกว่าตอนนี้ฉัตรธรรมเป็นของชั้น..เธอไม่มีทางได้ความรักของฉัตรธรรมไปแน่
อย่างนายมันก็แค่ตัวสำรอง ผมเกลียด ! เกลียดมัน ! เกลียดมัน !เกลียดมัน
! เกลียดมัน !!
"นายทำอะไรนะแอนดริว" เสียงตะโกนอย่างตกใจของพี่ฉัตรปลุกให้ผมได้สติขึ้นมา..แรงผลักอย่างแรงกระแทกผมปลิวไปปะทะผนังห้องพร้อมกับเกรียงปาดสีน้ำมันในมือกระเด็นออกไปอีกทาง
ผ้าใบที่ขึงรูปแอนดริวตอนนี้มีรอยขาดหลายแห่ง..ผมจ้วงแทงแบบไม่ยั้งไปเมื่อครู่
"ทำไมนายทำบ้าๆแบบนี้" ฉัตรธรรมพูดด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด
ผมเงยหน้าขึ้นมองแบบไม่กลัว
"ผมเกลียดแอนดริว...เกลียดมาก"
ผมพูดย้ำชัดๆ เจ้าของชื่อที่พูดถึงก็ยืนอยู่ข้างหลังพี่ฉัตรไม่ห่างไปเท่าไหร่
หน้าซีดเผือด
"นาย ! ! !" พี่ฉัตรเงื้อมือขึ้นมาจะตีผม
แต่ก็ถูกแอนดริวดึงไว้จากด้านหลัง
"นั่นเด็กนะฉัตร..." แอนดริวตะโกนเสียงดังเช่นเดียวกัน
ส่วนผมเมื่อได้ยินคำพูดที่ปกป้องแบบนั้นกลับทำให้ผมโกรธยิ่งขึ้น
"ผมไม่ต้องการให้คุณมาพูดปกป้องผม..ผมเกลียดคุณ
!" พูดจบผมก็วิ่งออกไปนอกบ้าน
"สงบสติอารมณ์หน่อยฉัตร" แอนดริวยังคงดึงแขนฉัตรธรรมไว้เต็มแรง
ฉัตรสูดหายใจลึกๆก่อนจะสงบลงนิดหนึ่ง ยืนหอบตัวโยน แอนดริวก็เช่นเดียวกัน
ผ่านไปสักพักไม่มีใครพูดอะไรกัน..ฉัตรเงยหน้าขึ้นมองรูป
มือลูบเบาๆไปตามรอยขาด เขาไม่น่าออกไปข้างนอกเมื่อกี้นี้เลย รูปแอนดริวที่เขาวาดด้วยความรัก..
"ผมรักคุณ..." เสียงเบาๆเอ่ยขึ้นทางด้านหลังขณะที่ฉัตรกำลังเหม่อมองรูปที่ขาดอยู่...เขาหันไปมองด้วยความแปลกใจ
ตอนนี้แววตาของใบหน้าสวยเจือด้วยความเศร้าแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน...
"เป็นอะไรไป แอนดริว" ฉัตรธรรมถามด้วยความตกใจแทบลืมเรื่องรูปไป
หันไปกอดร่างเล็กกว่าที่สั่นน้อยๆ
"ถ้าคุณรักผม...กรุณาอยู่ในบ้าน ผมจะออกไปตามหาเจ้าตัวเล็ก"
แอนดริวพูดเสียงสั่น
"ผมไม่เข้าใจ...คุณเป็นอะไร...พูดอะไรแปลกๆ"
ฉัตรธรรมพูดด้วยสีหน้างงงวย
"ออกไปก็ออกไปด้วยกันสิ" ฉัตรธรรมบอกเบาๆ
ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว เขาก็รู้เมื่อกี้เขาทำรุนแรงกับเจ้าตัวเล็กมากไป
วิ่งออกไปแบบนั้นอาจเกิดอุบัติเหตุก็ได้
"ไม่ได้!! ผมบอกแล้วไง ถ้าคุณรักผม
กรุณาอยู่แต่ในบ้าน" แอนดริวพูดอย่างตกใจ เขาดันตัวออกจากอ้อมกอดของฉัตรธรรม
เงยหน้าขึ้นไปสัมผัสเรียวปากร่างสูงเบาๆ
"ผมดีใจที่ได้พบคุณ..ผมรักคุณ...
อย่าลืมคำพูดของผมนะ" พูดจบแอนดริวก็หันหลังเดินออกไป
ฉัตรธรรมมองตามอย่างไม่เข้าในความรู้สึกในแววตาคู่นั้น
ทำไมไม่ให้เขาออกไป...แอนดริวไปเองยังอันตรายกว่าเขาอีก..ยิ่งเป็นที่รู้จักขนาดนั้น
