ปรารถนาแห่งหัวใจ

ตอนที่ 4 หัวใจที่แหลกสลาย

สมุดบันทึกเล่มเก่าๆเย็บเองถูกหยิบขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ โดยที่เจ้าของไม่รู้ตัวเลย จนกระทั่งเมื่อเดินเข้ามาเห็นเข้าจึงโวยวายลั่น

"คุณทำอะไรน่ะ เรื่องอะไรมาหยิบของคนอื่นอ่านอย่างงี้" ร่างเล็กวิ่งเข้ามากระชากสมุดออกมาจากมือคนตัวสูงกว่าอย่างไม่สนใจว่ามันจะขาดติดมือเขาไปหรือไม่

"ก็ชั้นเห็นมันวางอยู่ตรงพื้นนี่นา ไม่ได้เขียนไว้ด้วยนี่ว่าห้ามอ่าน" ดวงตาสีเขียวมองร่างเล็กตรงหน้าด้วยแววตาขำๆ ร่างเล็กโกรธจนหน้าแดง

"ตอนเด็กๆชั้นก็มีสมุดบันทึกแบบนี้เหมือนกัน ชั้นจดบันทึกทุกวัน จนกระทั่งคนที่ชั้นรักที่สุดตายไป....ชั้นก็เลิก" แอนดริวเล่าด้วยดวงตาปนเศร้านิดๆ ร่างเล็กที่มีตาสีเขียวเหมือนกันจ้องด้วยสายตาแปลกๆ แต่ไม่ได้ถามอะไร

"เก็บรักษาไว้ให้ดีล่ะ" แอนดริวพูดพร้อมกับลูบหัวของคนตัวเล็กกว่าที่ชื่อแอนดริวด้วยเหมือนกัน แต่เจ้าตัวเล็กสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกจากห้องไป แอนดริวมองตามพร้อมถอนหายใจ

ฉัตรธรรมเริ่มรู้สึกว่าแอนดริวมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ บางครั้งดูเศร้าสร้อย บางครั้งดูสเน่หา...เขาเองไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแอนดริวคิดยังไงกับเขา

ถึงแม้ว่าฉัตรธรรมจะเคยปากแข็งว่าไม่ได้ชอบแอนดริวแบบเกย์ แต่หลังจากที่รู้จักแอนดริวตัวจริงแล้ว เขาก็รู้สึกว่าเขาใฝ่ฝันมากกว่าที่จะได้วาดรูปของแอนดริว เขาปรารถนาจะได้สัมผัสร่างงามอยู่ลึกๆ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าแอนดริวทราบเรื่องนี้เข้าจะรู้สึกอย่างไรกับเขา เกลียดเขา โกรธเขา..หรือว่าตอบสนองเขา...

"อีกประมาณสองวันรูปของแอนดริวก็คงจะเสร็จแล้วนะครับ...ตอนเก็บรายละเอียดแอนดริวไม่ต้องมานั่งเป็นแบบก็ได้ ไว้เสร็จเรียบร้อยผมจะโทรไปหา" ฉัตรธรรมบอก ในใจรู้สึกโหวงๆนิดๆ จ้องรูปวาดที่วาดเกือบเสร็จอยู่

"ไม่อยากให้ชั้นมาหาอีกเหรอ" แอนดริวพูดเบาๆ เขาเดินเข้าไปหาฉัตร

"ปะ เปล่าครับ...ผมเห็นว่าแอนดริวเสียเวลากับผมมาหลายวันแล้ว...งานก็ไม่ได้ไปทำเท่าไหร่" ฉัตรพูดตะกุกตะกัก หน้าเริ่มแดง น้ำเสียงของแอนดริวฟังเหมือนน้อยใจยังไงก็ไม่รู้

"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาห่วงเรื่องงานชั้น ช่วงนี้ไม่ได้รับงานอะไรเลย และก็คงไม่รับอีกต่อไปด้วย" แอนดริวพูดเน้นช้าๆ

"เอ๋ ว่าไงนะครับ...ไม่รับอีกต่อไปด้วย.." ฉัตรมองงงๆ

"ชั้นจะเลิกเป็นนายแบบแล้ว!" แอนดริวตอบเสียงเรียบๆ แต่ว่าเรียกเสียงอุทานจากร่างตรงข้ามได้พอสมควร

"หา! ทำไมอยู่ๆถึงเลิกละครับ แอนดริวโด่งดังออกขนาดนั้น แถมค่าตัวก็สูงลิบลิ่ว"

"ชั้นเคยสัญญากับตัวเองเอาไว้....ว่าเมื่อไหร่ที่ชั้นบรรลุถึงความปรารถนา ชั้นจะเลิกเป็นนายแบบ และตอนนี้ชั้นก็ทำสำเร็จแล้ว" แอนดริวตอบ ยิ้มบางๆอยู่บนใบหน้า

"อะไรคือความปรารถนาของแอนดริวเหรอครับ" ฉัตรธรรมพลั้งปากถามออกไป ก่อนที่จะรู้สึกว่าละลาบละล้วง แอนดริวยิ้ม จ้องสบตาฉัตรธรรม แล้วจู่ๆ เขาก็เขย่งเท้าขึ้น ปากต่อปากสัมผัสกันแผ่วเบา ฉัตรรู้สึกเหมือนไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง เขาได้ยินเสียงแอนดริวบอกเบาๆ

"ตามหาหัวใจตัวเองน่ะ...."

ฉัตรธรรมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองฝันไป เขาไม่อยากจะเชื่อว่าแอนดริวบอกรักเขา...ถึงแม้เขาจะเคยรู้สึกเหมือนกับว่ารู้จักกันมานานอาจจะเป็นเพราะเขาฝันถึงแอนดริว อยากวาดรูปแอนดริวมาตั้งแต่เขาเรียนอยู่มหาลัย แต่จริงๆแล้วเขาเพิ่งรู้จักแอนดริวเป็นการส่วนตัวแค่เพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น คนอย่างแอนดริวน่าจะมีสาวๆหรือหนุ่มๆมาให้เลือกมากมาย ทำไมแอนดริวถึงมาเลือกเขา นายฉัตรธรรมที่หน้าตาแสนจะธรรมดา ฉัตรธรรมยืนค้างอยู่ไม่กล้าล่วงเกินแอนดริวถึงแม้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะจูบเขาแล้วก็ตาม มือของเขาก็ยังไม่กล้าโอบร่างเล็ก แอนดริวเงยหน้าขึ้นสบตาฉัตรธรรม

อีกครั้งที่ฉัตรธรรมรู้สึกเหมือนเห็นความเศร้าแฝงอยู่ในแววตาของแอนดริว...เขาไม่ได้รู้สึกไปเองแน่!..แอนดริวชอบมองเขาด้วยสายตาเศร้าสร้อยเสมอ แม้แต่ในรูปโปสเตอร์ที่เขาสะสม นี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉัตรธรรมหลงรักแอนดริว ความรู้สึกอยากปกป้อง!

"กอดผมสิ..." แอนดริวเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ "รักผมด้วยความรักทั้งหมดที่คุณมี...."

ฉัตรธรรมเหมือนถูกสะกดด้วยน้ำเสียงเศร้านั้น มือเขาโอบร่างเล็กด้วยสัญชาติญาณ ดวงตาเขาถูกตรึงไว้ด้วยดวงตาสีเขียวของคนตรงหน้า ระยะห่างระหว่างกันเริ่มน้อยลง ฉัตรก้มลงสัมผัสปากเรียวบางอย่างแผ่วเบา เนิ่นนาน ก่อนที่ร่างเล็กจะครางเสียงเบาพร้อมกับโอบรอบคอเขา ฉัตรธรรมเริ่มรุกเร้ามากขึ้น ความต้องการเบื้องลึกถูกกระตุ้นขึ้นมา เขากอดร่างเล็กแน่น พร้อมกับทิ้งน้ำหนักตัวลงไป ร่างเล็กเซไปด้านหลังเล็กน้อย หลังถูกดันไปชิดโต๊ะเล็กๆ ที่ฉัตรธรรมไว้วางอุปกรณ์วาดรูป เสียงพู่กันตกพื้นเกรียวกราว แต่ทั้งสองไม่มีใครสนใจ ลุ่มหลงไปกับไฟสเน่หาที่ถูกจุดขึ้นมา

ในที่สุดฉัตรธรรมอุ้มแอนดริวไปที่โซฟาใหญ่มุมห้องที่เขาให้แอนดริวนั่งเป็นแบบ เขาวางแอนดริวลงในขณะที่ปากยังไม่ยอมแยกออกจากกัน มือเขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อแอนดริวออกช้าๆ ผิวเนื้อสีงาช้างปรากฏขึ้นตัดกับสีฟ้าของเสื้อเชิ้ต ติ่งเนื้อสีชมพูชูชันขึ้นสู้สายตา แววตาแอนดริวตอนนี้มีแต่ความเร่าร้อน ฉัตรธรรมหันมาถอดเสื้อยืดของตัวเองบ้าง เหงื่อเริ่มผุดพราวขึ้นมาตามไรผม ฝ่ายแอนดริวเองก็ดึงเสื้อเชิ้ตตัวเองลงไปกองอยู่ที่พื้น ฉัตรธรรมตะลึงกับภาพที่เห็น

"คุณสวยมาก....สวย...ราวกับภาพวาดของจิตรกรชั้นเอก..." ฉัตรธรรมพึมพำ แอนดริวดึงฉัตรธรรมเข้าไปหา บดเบียดผิวเนื้อเปลือยเข้าด้วยกัน ผิวเนื้อกลายเป็นสีชมพูด้วยความเร่าร้อน ติ่งเนื้อสีชมพูถูไถไปมาทั้งสองขนลุกซู่กลั้นเสียงครางไว้ไม่อยู่

"รักผมสิ...รักผมมากกว่านี้" แอนดริวกดศีรษะของฉัตรลงมา ฉัตรธรรมเคลื่อนริมฝีปากตัวเองสัมผัสทั่วแผ่นอกของร่างตรงข้าม มือเขาเริ่มเลื่อนมาที่ขอบกางเกงยีนส์ แอนดริวแหงนหน้าไปด้านหลัง หยาดน้ำตาไหลออกมาทางหางตา เขาครางเสียงกระเส่า

ร่างทั้งสองเปล่าเปลือยอยู่บนโซฟา เสียงครางและเสียงหอบดังเป็นระยะๆ ฉัตรธรรมแทบจะสำลักด้วยความสุข เขาได้ครอบครองร่างนี้แล้ว ร่างที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด เทวดาของเขา ร่างเล็กตอบรับเขาเป็นอย่างดี ถึงแม้จะเจ็บแต่แอนดริวก็ไม่ยอมให้เขาหยุด กอดเขาไว้แน่น ในที่สุดทั้งสองก็ปลดปล่อยออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ฉัตรธรรมฟุบไปที่ร่างของคนข้างล่าง เขาได้ยินเสียงแอนดริวพูดเบาๆ

"ผมรักคุณ...คุณคือหัวใจของผม.."

เย็นนั้นฉัตรธรรมไม่ได้ลงมากินอาหารเย็น ภพธรถึงกับเอ่ยปากถาม

"ไอ้ฉัตรมันเป็นอะไรนะ วันนี้ข้าวปลาไม่กิน แอนดริวไปเรียกมันลงมารึยัง" ภพธรถามเจ้าตัวเล็กที่นั่งเคี้ยวข้าวอยู่

"เรียกแล้วฮะ พี่ฉัตรบอกว่าไม่หิว จะนั่งทำงาน" ผมตอบ

"หรือว่าแอนดริวยังอยู่กับมัน..."

"กลับไปได้สักสองชั่วโมงแล้วฮะ...แต่พี่ฉัตรก็ยังอยู่ในห้องวาดรูปเขาอยู่" ผมไม่อยากพูดถึงแอนดริวอีกคนนัก

"มันจะขยันอะไรปานนั้นวะ...แอนดริวก็ไม่อยู่...สงสัยอิ่มอกอิ่มใจมากไป" ภพธรพูดประชดเล็กๆ

ข้างฝ่ายคนที่ถูกค่อนขอดกำลังนั่งอยู่หน้ารูปภาพของแอนดริวที่วาดค้างอยู่ สายตาจ้องไปที่โซฟาที่ว่างเปล่า แอนดริวกลับไปแล้วถึงแม้เขาจะบอกให้ค้างที่นี่ก็ได้เพราะเห็นว่าร่างเล็กยังอ่อนเพลีย แต่แอนดริวยืนยันว่าจะกลับบ้านตัวเอง เขาจึงเดินไปส่งที่รถ ความอบอุ่นยังติดอยู่ในใจเขา เขามีอะไรกับแอนดริวไปแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นความฝัน ในสมองของเขาตอนนี้เบลอไปหมด เขาเลื่อนสายตากลับไปที่รูปของแอนดริว ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจอะไรบางอย่าง ฉัตรธรรมยกเฟรมรูปที่วาดค้างอยู่ออกจากขาตั้ง เขาเดินไปที่กล่องเครื่องมือหยิบคีมอันเล็กกับค้อนออกมาแล้วเริ่มถอดผ้าใบออกจากเฟรมไม้

เขาม้วนผ้าใบที่วาดค้างอยู่เก็บไปก่อนที่จะขึงผ้าใบผืนใหม่ เขาตัดสินใจวาดรูปแอนดริวใหม่อีกครั้ง คราวนี้เขามั่นใจว่ามันจะต้องดีกว่าเดิม ความรักของเขาจะถูกถ่ายทอดออกมาทางปลายพู่กัน...

วันถัดมาแอนดริวไม่ได้มาหาเขา แต่โทรมาขอโทษบอกว่าไม่ค่อยสบาย ฉัตรธรรมรู้สึกผิดในใจลึกๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาที่ทำให้แอนดริวมาไม่ได้ ร่างเล็กบอบบางแค่นั้น เขาเองอยากจะไปหาแอนดริวแต่ก็ไม่รู้ว่าแอนดริวพักอยู่ที่ไหน ฉัตรธรรมจึงได้แต่นั่งทำงานต่อ

วันนี้ผมนั่งเขียนสมุดบันทึกต่ออีกเล็กน้อย ผมกลายเป็นเด็กถูกทิ้งเสียแล้ว พี่ภพก็ออกไปทำงานวิจัยข้างนอกเกือบทุกวัน พี่ฉัตรก็เอาแต่หมกมุ่นกับแอนดริว...ส่วนพี่ฟ้าหายหน้าไป ไม่มาหาพวกเราอีกเลย ผมจึงตัดสินใจจะไปหาพี่ฟ้าที่บ้าน เพราะบ้านพี่ฟ้าก็ไม่ได้ห่างจากบ้านพวกเราเท่าไหร่ ผมหยิบเอานิทานที่พี่ฟ้าเคยซื้อให้ติดมือไปด้วย

"พี่ฟ้าฮะ พี่ฟ้าอยู่หรือเปล่า" ผมเคาะประตูบ้านพี่ฟ้า พี่ฟ้าเดินออกมาเปิด

"อ้าวแอนดริวเหรอ...สวัสดีจ๊ะ" สีหน้าพี่ฟ้าไม่ค่อยดีนัก ดูซูบซีดอิดโรยจากครั้งสุดท้ายที่เห็นมาก

"ผมเข้าไปได้ไหมฮะ...ผมเอานิทานที่พี่ซื้อมาติดมือมาด้วย" ผมชูนิทานให้ดู พี่ฟ้าพยักหน้ายิ้มโรยๆ

ผมเดินเข้าไปในห้องพี่ฟ้า..ครั้งสุดท้ายที่มานานจนจำแทบไม่ได้แล้ว...ครั้งนี้ผมสะดุดตารูปภาพที่ติดไว้ในห้องหัวเตียงของพี่ฟ้า

"รูปนี้เหมือนผมเคยเห็นพี่ฉัตรวาดเลยนะฮะ" ผมทักขึ้นมา พี่ฟ้าหน้าเสีย

"จริงเหรอ พี่ซื้อมาจากแกลอรี่นะเห็นสวยดี...อาจจะบังเอิญก็ได้ ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเป็นของฉัตร"

"เหรอครับ สงสัยเป็นแกลอรี่ที่พี่ฉัตรวาดส่งอยู่ ผมจำลายเซ็นพี่ฉัตรได้ นี่ไง" ผมชี้ไปที่ลายเซ็นตรงมุมรูป

"แอนดริวเก็บเป็นความลับนะ อย่าบอกฉัตรละ เดี๋ยวได้ใจว่าพี่ซื้อภาพเขามา..." พี่ฟ้าพูดยิ้มๆ แต่สายตาไม่ได้ยิ้มเลย

"คร้าบ ผมไม่บอกพี่ฉัตรก็ได้...ความลับฮะ ความลับ..." ผมยกมือทำท่าแบบลูกเสือปฏิญาณตน พี่ฟ้ายิ้มแต่แอบถอนหายใจ จริงๆแล้วคนทำงานเงินเดือนอย่างเธอคงไม่ได้มีเงินเอาไว้ซื้อภาพเขียนราคาแพงตามแกลอรี่หรอก เธอแอบเอาเงินเก็บของเธอไปซื้อช่วงที่ฉัตรบ่นๆว่าไม่มีเงินใช้ต่างหาก และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย บางภาพเธอยกให้เพื่อนบ้าง เอาไปติดที่บาร์บ้าง บางครั้งเธอเองแทบไม่มีจะกิน ต้องยืมเงินเพื่อนมาใช้ ถ้าฉัตรรู้ความจริงเข้าคงจะโมโหเธอมากกว่า..เหมือนเธอแอบให้เงินเขาใช้ทางอ้อม

ผมนั่งคุยนั่งเล่นกับพี่ฟ้าจนตกเย็น พี่ฟ้าบอกกับผมว่าเธอต้องเตรียมตัวออกไปทำงานแล้ว เธอจะเดินไปส่งผมที่บ้านก่อนเพราะฟ้ามืดค่อนข้างอันตรายสำหรับเด็กเพราะต้องเดินผ่านถนน พอพวกเราเดินมาถึงบ้านก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลอดออกมา ผมงงๆ ธรรมดาพี่ภพกับพี่ฉัตรแทบไม่เคยมีปากเสียงกัน...

"แกว่าอะไรนะ ไอ้ฉัตร" ผมได้ยินเสียงพี่ภพถามย้ำ

"ผมบอกว่าผมรักแอนดริว หลังจากงานชิ้นนี้เสร็จผมจะไปอยู่กับแอนดริว"

"แก ไอ้บ้า! นายแบบระดับนั้นใครเขาจะมาจริงใจกับแก...มัวแต่หลงระเริงกับความฝันบ้าๆ" พี่ภพพูดโมโห

"ไม่ใช่ความฝันนะฮะ...! ผมกับแอนดริวมีอะไรกันแล้ว! " ฉัตรธรรมพูดด้วยความโกรธ ภพธรตัวสั่น

"มีอะไรกันแล้ว ไอ้เวร! ไหนบอกว่าไม่ได้รักแบบเกย์ นี่ไอ้หน้าตุ๊ดนั่นทำหลานชั้นเป็นแบบนี้ไปแล้วรึ" ภพธรระเบิดความโกรธออกมา

"ด่าผม ผมไม่ว่า แต่อย่ามาว่าแอนดริว!" ฉัตรธรรมพูดแบบโมโห

"เออ...ไอ้นั่นมันเทวดาของแกนี่ ด่านิดด่าหน่อยไม่ได้ ไปเลย จะไปอยู่ที่ไหนกับมันก็ไป" ภพธรกระชากเสียง

ผมเองตะลึงกับข้อความที่ได้ยิน ผมอุทานด้วยความเจ็บเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่หัวไหล่ พี่ฟ้ารู้สึกตัวปล่อยผม เธอไม่ได้พูดอะไร แต่หันหลังวิ่งออกจากประตูบ้านไป

ทำไม! สวรรค์ลงโทษเธอแบบนี้...ทำไมต้องให้เธอได้ยินข้อความบ้าๆแบบนี้ด้วย...หัวใจของเธอแหลกสลายแล้ว