คู่รสตำรับรัก

ตอนที่ 3

ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะความร้อนและความหนักที่ทับอยู่บนตัว

"ว๊าก!!!!" ความสะลึมสะลือหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นท่อนขาที่พาดอยู่ ผมพลักเจ้าของท่อนขานั้นลงไปจากเตียงเต็มแรง เสียงดังโครมใหญ่

"โอ้ย…เกิดอารายขึ้นคับ แผ่นดินหวายเหรอ" น้ำเสียงพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ

"ทำไมแก…เอ้ย ทำไมบิลลี่มาอยู่ที่ห้องนี้ละ" ผมพูดตะกุกตะกักขณะมองบิลลี่เอามือคลำหัวตัวเองอยู่

"ก็มันร้อนนี่คับ เมืองทายนี่เวรี่ฮ็อทมากเลย เจ้าซันนี่มันนอนบนเตียงส่วนผมนอนในถุงนอนมันก็เลยยิ่งร้อน ผมเห็นห้องคุณพงส์มีแอร์ก็เลยว่าจามาขอนอนด้วย" บิลลี่พูดเสียงอ่อยๆ "เห็นคุณพงศ์บอกว่ามีปัญหาอาไรก็เข้าปายหาได้"

"เอ่อ..ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่ตกใจนะ" ผมนึกสงสัยว่าทีกับเก่ง บิลลี่ยังนอนในถุงนอน แต่ทำไมมาห้องผมเขายังพยายามเบียดมานอนเตียงเดียวกันนะ เตียงก็ขนาดพอๆกันแท้ๆ ไม่เข้าใจบิลลี่จริงๆ

"คุณพงศ์นี่รูปร่างดีนาครับ หน้าตาก็ดีด้วย" จู่ๆบิลลี่ก็พูดขึ้นมา

"เอ่อ..บิลลี่ก็หล่อเหมือนกันนะ" ผมไม่รู้จะตอบยังไงก็เลยทวนคำพูดของบิลลี่ไป แล้วมันรู้ได้ไงว่าเรารูปร่างดีฟะ..

ข้างฝ่ายบิลลี่ก็นั่งหน้ายิ้มแป้นอยู่คนเดียวก่อนที่จะได้ยินเสียงกรีดร้องดังออกมาจากนอกห้อง

"ว้าย…คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วย อกอีแป้นจะแตกแล้ว"

ผมจึงรีบเปิดประตูออกไปดูตามเสียงอย่างตกใจ

"มีอะไรเหรอ น้าส้มแป้น…เกิดอะไร!!"

น้าส้มแป้นวิ่งมาทางห้องผมพร้อมกับเอามือปิดตา หน้าแดงก่ำ

"ก็…ก็เด็กผู้ชายที่มาอยู่ห้องทางโน้นนะค่ะ แกนุ่งกางเกงในตัวเดียวเดินโทงๆ ห้องหับก็ไม่ปิด อิฉันเห็นก็ตกใจสิค้า…" น้าส้มแป้นรายงานด้วยเสียงหอบ

"อ๋อ ก็เจ้าซันนี่มั้งคร้าบ….มันเป็นอย่างนั้นแหละ น้าส้มแผ่นไม่ต้องตกใจนาค้าบ" เสียงบิลลี่พูดแจ้วๆผ่านหลังผม ทำให้น้าส้มแผ่นลืมตาขึ้นมองเต็มๆ

"เอ่อ อิฉันชื่อส้มแป้นค่า ไม่ใช่ส้มแผ่น คุณ…." ส้มแป้นเว้นระยะถามชื่อของบิลลี่ไปเพื่อให้บิลลี่ตอบ

"ค้าบ … ผมเป็นเพื่อนกับเจ้าซันนี่มันคับ ชื่อบิลลี่ จะเรียกว่าบิลก็ได้นาคับ"

แรกๆส้มแป้นก็กลัวบิลลี่อยู่เหมือนกันเพราะว่าส้มแป้นไม่คุ้นเคยกับฝรั่งผมสีทองตาสีฟ้าอย่างบิลลี่ แต่คุยไปได้สักพักก็เห็นว่าบิลลี่เก่งภาษาไทยพอสมควร แถมหน้าตาบิลลี่ก็ค่อนข้างหล่อคล้ายกับดาราฝรั่งที่น้าส้มแป้นชอบดูอีกด้วย น้าส้มแป้นจึงค่อนข้างจะชอบบิลลี่อยู่

"น้าส้มแป้น เช้านี้มีกับข้าวอะไรหรือเปล่า" ผมถามขึ้นมาเพราะว่าเริ่มหิวแล้ว บิลลี่กับเก่งก็น่าจะหิวเหมือนกัน

"มีสิค้า…อิฉันทำไว้ให้กินเอง เดี๋ยวคุณพงศ์กับบิลลี่ก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินได้เลย อิฉันจะได้ทำความสะอาดห้อง"

"ค้าบ…พ้มชอบอาหารไทยมากเลย แม่ของเจ้าซันนี่ทำห้ายทานบ่อยๆ เดี๋ยวพ้มไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคับ" พูดจบบิลลี่ก็วิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง ตอนนี้เองที่ผมกับส้มแป้นก็พึ่งสังเกตว่าบิลลี่เองก็ใส่แค่กางเกงขาสั้นอยู่ตัวเดียวเท่านั้น จึงถอนใจออกมาแทบจะพร้อมกัน

"พงศ์ย้ายของเข้ามานอนกับพ่อไหม ส่วนห้องของพงศ์ก็ยกให้บิลลี่กับเก่งนอน" พ่อบอกผมในตอนเย็นหลังจากกลับมาจากสอนที่มหาวิทยาลัย "เห็นบิลลี่บ่นว่าร้อนไม่ใช่เหรอ ห้องพงศ์คงพอนอนด้วยกันสองคนได้"

"ก็…ก็ได้ครับ" ผมตอบด้วยความรู้สึกแปลกๆ

หลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้วเราทุกคนก็นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก พ่อนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนผม บิลลี่แล้วก็เก่งนั่งอยู่บนพื้น

"นี่เก่ง มาที่เมืองไทยกะว่าจะไปเที่ยวไหนบ้างล่ะ" พ่อถามเก่งหลังจากทีวีตัดเข้าช่วงโฆษณา

"เอ่อ จริงๆแล้วพ่อผมมีเพื่อนอยู่ที่ระยองนะครับ ชื่อคุณจรัล เห็นว่าก่อนผมมานี่เคยโทรไปบอกเพื่อนคนนี้ไว้ แล้วเค้าบอกว่าจะไปเที่ยวระยองเมื่อไหร่ก็ได้ เขามีที่พักให้ ที่นั่นทะเลสวย" เก่งบอกพ่อ "ที่จริงผมก็คิดจะไปเหมือนกันประมาณอาทิตย์หน้านะครับ"

"อ๋อ…จรัล เพื่อนรุ่นเดียวกันตอนเรียนที่มหาลัย มันเปิดร้านอาหารอยู่ที่ระยองนะ ก็ดีไปนั่นอาจจะได้กินฟรีด้วยนะ" พ่อพูดกลั้วหัวเราะ "เอาพงศ์ไปด้วยสิ ให้พงศ์ขับรถให้ ระยองไม่ค่อยไกลเท่าไหร่ ไว้ถ้างานไม่แยะพ่อจะไปด้วย" พ่อพูดพร้อมกับหันมาทางผมเป็นความหมายนัยๆว่า ยังไงก็จะให้ผมเป็นสารถีให้อยู่แล้ว ผมถอนหายใจ นี่ต้องเหนื่อยอีกแล้วสิเนี่ย แต่ก็ยังดี ได้ไปเที่ยวทะเลด้วย

"งั้นผมจะโทรไปหาลุงจรัลก่อนเลยนะครับ บอกว่าจะไปเที่ยวอาทิตย์หน้ากันสี่คน" เก่งบอกพ่อพร้อมกับวิ่งขึ้นไปชั้นบนหยิบสมุดเล่มเล็กๆลงมาเล่มหนึ่ง เขาเปิดหาเบอร์โทรศัพท์ แล้วก็ขออนุญาติพ่อโทร

หลังจากดูทีวีอีกครู่ใหญ่ พ่อก็ขอตัวขึ้นไปนอนก่อนเพราะพรุ่งนี้มีสอนแต่เช้า พ่อหันมาทางผมพร้อมกับถามว่า "พงศ์จะขึ้นไปนอนเลยไหม"

"เอ่อ…ผมยังไม่ง่วงเลยครับ พ่อนอนไปก่อนเลยก็ได้" พอตอบเสร็จผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องย้ายไปนอนห้องเดียวกับพ่อ ข้าวของก็ยังไม่จัด เลยหันไปทางบิลลี่

"นี่ บิลลี่กับเก่งจะเก็บของมานอนห้องพี่เลยไหม"

"เก็บของเหรอคับ ที่จิงก็ม่ายมีอาไรมาก แค่ย้ายกระเป๋าเดินทางก็ด้ายแล้ว ข้าวของของผมยังม่ายได้เอาออกมาเท่าไหร่เลยครับ"

"งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปเก็บของที่ห้องก่อนนะ" ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปที่บันได

"อ้าว คุณพงจาขึ้นแล้วเหรอคับ ผมขึ้นปายด้วยเลยแล้วกัน" บิลลี่ลุกขึ้นตามผมไป แล้วผมก็ได้ยินเสียงเก่งร้องถามบิลลี่ว่า "อ้าวแล้วนายจะทิ้งชั้นไว้ข้างล่างคนเดียวเหรอ บิลลี่"

"เอ้อ….นายจะตามขึ้นไปด้วยก็ได้นี่" บิลลี่หันมามองเก่ง เก่งมองบิลลี่ด้วยสายตาขุ่นๆ แล้วเขาก็หันมาพูดกับผม

"บิลลี่ก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ชอบทำตัวสนิทสนมกับคนอื่นเขาไปทั่ว ถ้าพี่รำคาญก็บอกเลยนะครับ"

"เอ่อ…ไม่หรอก บิลลี่คุยเก่งอย่างนี้ก็น่ารักดีแล้ว สนุกดี" ผมตอบยิ้มๆ "ขึ้นไปด้วยกันทั้งหมดเลยก็ได้ จะได้ปิดไฟชั้นล่างเลย"

เก่งเดินตามผมขึ้นมาชั้นบน ผมรู้สึกว่าเก่งเงียบขรึมไป บิลลี่เดินไปลากกระเป๋าเดินทางของเขาและของเก่งออกมาจากห้อง

"ซันนี่ เราหยิบกระเป๋าของนายออกมาให้เลยนะ…" บิลลี่พูดพลางลากกระเป๋าเดินทางสองใบออกมา เขาเดินตรงไปที่ห้องผม

ห้องผมก็เป็นห้องเล็กๆไม่ใหญ่มากแต่มีห้องน้ำในตัว เตียงในห้องเป็นขนาดสามฟุตครึ่งวางติดผนัง บิลลี่ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาวางไว้ ฝ่ายผมก็เปิดตู้เสื้อผ้าเลือกหยิบชุดนอนออกมา ผมกะว่าจะอาบน้ำที่ห้องผมก่อนแล้วค่อยไปนอนห้องพ่อ

"พี่ขออาบน้ำก่อนแล้วกันนะ เก่งกับบิลลี่นั่งคุยกันก่อน พี่อาบแป๊บเดียว" พูดจบผมก็ถอดเสื้อยืดออกโยนเข้าตะกร้าเล็กๆมุมห้อง แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นพาดบ่า

"โห..คุณพงศ์นี่เหนผอมๆ แต่ก็มีกล้ามเหมือนกันนาคับ หุ่นดีจิงๆด้วย" บิลลี่พูดพร้อมกับมองผมตาไม่กระพริบ

"อืม…คงเพราะเล่นกีฬาละมั้ง" ผมตอบยิ้มๆ ถึงจะรู้สึกแปลกๆแต่ก็ดีใจเหมือนกันที่มีคนชม บิลลี่ถลกแขนเสื้อขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้ามให้ดู พร้อมกับหัวเราะแล้วพูดว่า "มีคนบอกว่ากล้ามผมเหมือนป็อปอาย แต่ผมว่าผมเหมือนเฮอคิวลิสมากกว่า จิงหมายคับคุณพงศ์" ผมพยักหน้าแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้

"พอได้แล้ว พี่จะรีบอาบน้ำก็รีบๆอาบสิ เดี๋ยวผมจะได้อาบต่อ" เสียงแข็งห้วนๆเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา ผมหันไปก็เห็นเก่งมองผมตาเขียว

ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็วพร้อมกับออกมาแต่งตัวข้างนอก ขณะกำลังใส่เสื้อก็ได้ยินเสียงเก่งพูดลอยๆว่า "เสื้อผ้าใส่ในห้องน้ำก็ได้ ออกมาใส่ข้างนอกอยากโชว์หุ่นมากหรือไง" คำพูดนี้ทำเอาผมฉุนกึก

"นี่ ข้างนอกก็ไม่ได้มีผู้หญิงอยู่สักหน่อยจะได้มาว่าว่าพี่อยากโชว์ ผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ มีอะไรไม่พอใจก็พูดออกมาเลยดีกว่า" ผมจ้องตากับเก่งด้วยความไม่พอใจอยู่นาน จนบิลลี่ต้องออกมาพูดห้ามทัพก่อน

"ซันนี่ นายก็เข้าปายอาบน้ำต่อเลยแล้วกัน ฝ่ายคุณพงศ์ก็ปายนอนห้องคุณลุง…."

ผมเดินหงุดหงิดออกมาจากห้อง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเก่งถึงชอบพูดกวนโมโหกับผมนัก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว เหมือนกับว่าจะไม่ชอบให้ผมกับบิลลี่อยู่ด้วยกันเท่าไหร่ เท่าที่ดูเก่งกับบิลลี่คงเป็นเพื่อนที่สนิทกันพอสมควรเพราะถึงขนาดบิลลี่ตามเก่งมาเมืองไทยด้วย พอผมคิดได้เท่านี้ก็ชะงักไปกับความคิดอื่นที่แล่นเข้ามาในหัว ผมรีบสบัดหัวทันที พร้อมกับพึมพำว่า "เฮ้ย..คงไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกน่า คิดในแง่ดีไว้สิว่ะ ไอ้พงศ์"