คู่รสตำรับรัก

ตอนที่ 8

"เย้....คุณพงศ์ค้าบ ร้องเพลงต่อเลยหมายค้าบ" บิลลี่ยิ้มแป้นพร้อมกับยื่นไมค์มาทางผม ผมรับไมค์มาถือแต่ก็เลือกเพลงไม่ถูก นี่ถ้าผมร้องเพลงสุนทราภรณ์ขึ้นมามันพวกนี้จะรุมกระทืบผมไหมเนี่ย ผมคิดในใจ

"ยังละ ยกให้อนงค์ร้องก่อนแล้วกันนะ" ผมส่งไมค์ไปให้เพื่อนสาว แต่เธอไม่ยอมรับ

"เอาน่า ร้องไปเถอะเพลงอะไรก็ได้พงศ์.....อย่ามาอ้ำอึ้งเลยน่า เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้จับไมค์อีกนะ" อนงค์พูดพร้อมกับเปิดแคตตาล็อคเพลง

ตอนนี้พวกผมกับเพื่อนมาร้านคาราโอเกะแถวย่านรัชดาฯ ไม่รู้จากผับเปลี่ยนมาเป็นคาราโอเกะได้ยังไง ค่าห้องทั้งคืนไม่ค่อยแพงนัก แถมเจ้าเพื่อนตัวแสบสั่งเหล้ามากินพร้อมกับแกล้มเพียบ แรกๆก็ยังครึ้มอยู่ บิลลี่ร้องเพลงฝรั่งไปหลายเพลง ท่าทางชอบน่าดู เสียงก็ใช้ได้ทีเดียว ถ้าจับฝึกสักหน่อยคงจะไปเป็นนักร้องได้สบาย

"เอ่อ ชั้นยังนึกเพลงไม่ออกน่ะ บิลลี่ร้องต่ออีกก็แล้วกัน" ผมส่งไมค์คืนให้บิลลี่

"โธ่ คุณพงศ์ค้าบ มันมีเนื้อร้องห้ายไม่ใช่เหรอค้าบ จิ้มมั่วๆปายก็ได้ เพลงไหนขึ้นมาก็ร้องไป" ว่าแล้วบิลลี่ก็กดรหัสมั่วๆเข้าไปในเครื่อง บิลลี่เองก็ดื่มเข้าไปหลายแก้วแล้วเหมือนกัน ฝ่ายเก่งเองก็ใช่ย่อย ขานี้บอกจะมาก็ดื่มเอาๆ ทั้งๆที่ผมรู้สึกว่าอายุมันยังไม่ถึงเกณฑ์ดื่มเหล้าเลยไม่ใช่เหรอ

"มาแล้วค้าบ คุณพงศ์ มาร้องกันนาค้าบ" บิลลี่หันมาโอบไหล่ผมพร้อมกับยื่นไมค์เข้ามา ตอนนี้บนจอทีวีขึ้นเพลงอะไรที่ผมไม่เคยแม้แต่จะได้ยินหรือได้เห็นมาก่อน แต่บิลลี่ก็ไม่สนใจ ร้องตามภาษาอังกฤษที่ขึ้นข้างล่างอย่างเดียว ฝ่ายผมก็ดำน้ำตามบิลลี่ไปตามเรื่อง เสียงจึงออกจะโหยหวนกว่าต้นฉบับจริงไปจนกู่ไม่กลับ

"พอด้ายแล้วว บิลลี่ เสียงบาดหูชมัดยาดดด" เก่งหันมาตาขวางพร้อมกับคว้าไมค์จากมือบิลลี่ไป แค่นั้นยังไม่พอแทรกกลางเข้ามาระหว่างผมกับบิลลี่อีกด้วย "ช้านเลือกเอง....."

"นี่...เก่งเมาแล้วเหรอ ดื่มเหล้าไปกี่แก้วนี่" ผมหันไปถามเจ้าคนชงเหล้า ที่หน้าเริ่มแดง

"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้นับนะ แต่นี่หมดไปค่อนขวดแล้ว....น้องแกกินเก่งนี่หว่า ชงไปเท่าไหร่ดื่มหมดเลย" เพื่อนผมพูดกลั้วหัวเราะ

ผมเองวันนี้กะจะไม่ดื่มเหล้าเพราะว่าผมไม่ชอบขับรถตอนเมา แล้วยิ่งนึกถึงตอนกินเหล้าที่บนเกาะแล้วทำให้ผมเข็ดเหล้าไปอีกนาน เหล้ายาพาจนจริงๆ

"ไม่ต้องชงให้เก่งมันดื่มแล้วนะ เด็กอายุยังไม่ถึงเกณฑ์เลย" ผมพูดปรามเพื่อน

"โธ่ เด็กโตเมืองฝรั่ง กินไวน์กินเบียร์ประจำอยู่แล้ว แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก....." เพื่อนผมพูดยังไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องเพลงร็อคดังโหยหวน เก่งกำลังตะโกนร้องอย่างเต็มที่ เนื้อร้องภาษาอังกฤษที่คนร้องร้องฟังไม่ออกสักคำ จับได้แต่ทำนองว่าร้องเพลงอะไร แถมพอบิลลี่จะเข้าไปห้ามเพราะเสียงบาดหูเหลือเกิน ก็ถูกเก่งเอาไมค์ตีหัวจนจำต้องทนฟังต่อ ผมเองไม่อยากจะเชื่อ เด็กดูเรียบร้อยอย่างเก่ง พอเมาแล้วก็เอาเรื่องเหมือนกัน

ผมเคยจำแนกคนเมาเอาไว้เป็นสองประเภทคือ เมาแล้วเงียบ กับเมาแล้วบ้า....เมาแล้วเงียบยังเป็นอะไรที่พอสบายใจได้ แต่เมาแล้วบ้านี่ยังแยกจำพวกได้อีกหลายอย่าง บ้าไม่มีพิษมีภัย กับบ้าแล้วหาเรื่องใส่ตัว แต่อย่างเก่งที่ผมพอจะเห็นนี่คงจะอยู่ประเภทหลังมากกว่า แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะขนาดไหน ผมกำลังคิดเพลินๆอยู่บิลลี่ก็เข้ามาสะกิดผม บิลลี่เองเมาไม่ค่อยมากเท่าไหร่เพราะมัวแต่ร้องเพลง

"คุณพงศ์ค้าบ พ้มจาบอกว่ารีบๆพาเจ้าเก่งมันกลับบ้านดีกว่านาค้าบ....เห็นมันเรียบร้อยๆ แต่พอมานเมาแล้วมันเป็นพวกทำลายข้าวของนาค้าบ" บิลลี่กระซิบกระซาบข้างๆหูผม

ผมก้มลงดูนาฬิกา ก็ดึกพอสมควรที่จะกลับได้แล้ว ขณะจะเอ่ยปากลาเพื่อนๆ เก่งก็ดันเห็นตอนที่ผมกับบิลลี่กระซิบกันอยู่ซะอีก

"ทามอาไรกันสองคนน่ะ.....ช้านไม่ยอมนาบิลลี่....." พูดจบก็โยนไมค์ทิ้งเข้ามากระชากแขนบิลลี่ดึงจนตกเก้าอี้เสียงดังโครม ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว ผมเองก็ตกใจพอสมควร แต่บิลลี่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับลากเก่งออกไปข้างนอกห้อง

"คุณพงศ์ค้าบบบ เดี๋ยวผมพาเจ้าซันนี่มันไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำก่อนนาค้าบ คุณพงศ์จาไปรอที่รถเลยก็ได้"

ผมก็เลยถือโอกาสนี้ร่ำลาเพื่อนๆซะเลย

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ประมาณตีหนึ่งกว่าแล้ว ผมโทรศัพท์มาบอกพ่อก่อนแล้วว่าจะกลับดึกจึงไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่นัก เก่งกับบิลลี่นั่งซบหลับมาตลอดทาง

พอถึงบ้านผมก็เรียกบิลลี่ที่สะลึมสะลือ ให้พยุงเก่งเข้าไปในบ้าน คืนนี้ผมคงต้องไปนอนห้องตัวเองก่อน เพราะไม่อยากเข้าไปรบกวนพ่อ ผมเดินตามเข้าไปทีหลังมัวแต่วุ่นกับปิดประตูบ้านแล้วก็ล็อครถ พอเข้าไปผมก็เห็นกับบิลลี่นอนอยู่ที่โซฟาส่วนเก่งก็กองอยู่กับพื้นกระเบื้อง

"บิลลี่ ลุกไปนอนในห้องได้แล้ว พาเก่งไปด้วย"

"ม่ายเอาค้าบบบ คุณพงศ์ พ้มจานอนตงนี้แหลลลละค้าบบบบ" บิลลี่พูดยานคาง พูดยังไม่ทันจบก็ล้มตัวลงนอนต่อ ผมเลยหันไปทางเก่ง

"เอ้า เก่ง เราจะนอนที่พื้นกับเค้าหรือเปล่า หรือจะขึ้นไปนอนบนเตียงข้างบนดีๆ" ห้องรับแขกมีโซฟาแค่หนึ่งตัว บิลลี่แย่งนอนไปแล้ว แต่เก่งจะปล่อยให้นอนพื้นคงไม่ดีแน่ ผมพยายามปลุกเก่งให้ลุกแล้วประคองขึ้นไปข้างบน เก่งเองก็ตัวหนักไม่ใช่เล่น แถมเจ้าตัวดีเล่นพิงผมทั้งตัว กว่าผมจะขึ้นบันไดไปจนถึงห้องก็เล่นเอาหอบ

ผมตัดสินใจจะอาบน้ำก่อนนอนเพราะว่าเหนียวตัวเหลือเกิน อากาศร้อนก็ร้อนแถมต้องมาแบกเก่งขึ้นห้องอีก ผมหันไปมองหน้าเจ้าตัวปัญหาที่ตอนนี้หลับอยู่บนเตียง ผมยุ่งระใบหน้าอ่อนวัย แก้มเป็นสีแดงเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมชะงักนิดกับความคิดที่ว่า "สวย" ผุดขึ้นมาในหัว ผมเอนตัวไปปัดผมร่างเล็กให้เข้าที่ พร้อมกับห่มผ้าห่มให้ ปิดไฟ หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเก่งลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

"ไม่นอนเหรอเก่ง หรือว่าจะอาบน้ำก่อนนอนไหม" ผมถามร่างเล็ก พร้อมกับนั่งลงบนขอบเตียงอีกด้าน ตอนนี้ผมชักเริ่มง่วงแล้ว

"พี่พงศ์...." เก่งเรียกผม พร้อมกับเอนตัวเข้ามาหา

"หือ" ผมเริ่มใจไม่ดี ตอนนี้หน้าเก่งห่างจากผมแค่คืบเดียว ลมหายใจอุ่นสัมผัสใบหน้า ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ

"พี่พงศ์รักผมหรือเปล่า" จู่ๆเก่งก็โพล่งออกมา

"เอ่อ...พี่ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เกลียด...." ผมตกใจกับคำถามเก่ง "แต่ว่าเรื่องรัก......." ยังไม่ทันจะคิดอะไร เก่งก็จับผมเข้าไปจูบ ผมค่อนข้างตกใจยกมือจะผลัก แต่คราวนี้เก่งจับข้อมือผมไว้ แถมทิ้งน้ำหนักลงมาเกือบทั้งตัวคร่อมผมอยู่

ผมรู้สึกถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ในปาก จูบเบาๆในตอนแรกเริ่มรุกเร้ามาขึ้น ลิ้นอุ่นเริ่มสำรวจลึกเข้ามา มือที่จับข้อมือผมเริ่มเลือนขึ้นมาประคองศีรษะไม่ให้เบนหนี สมองผมตอนนี้คิดอะไรไม่ทัน ผมไม่ได้เมาแต่แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเหมือนเป็นตัวกระตุ้นให้ตอบสนองกับจูบ ผมเลื่อนมือมาจับไหล่ร่างข้างหน้า จูบนี้ต่างจากจูบที่ผมเคยได้รับมาก่อน นุ่มนวลแต่ลึกล้ำ ผมเริ่มเคลิ้ม ส่งเสียงครางออกมา

ตอนนี้ในสมองผมว่างเปล่าไปหมด รู้สึกได้แต่ความร้อนที่ขึ้นสูงในร่างกาย เสื้อนอนของผมถูกถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เช่นเดียวกับฝ่ายตรงข้าม ความเย็นที่สัมผัสผิวเหมือนตัวเร่งให้ผมดึงเก่งเข้ามากอด ร่างบางตอบสนองผมอย่างดี จูบไล่ไปตามซอกคอและระเรื่อยมาจนถึงหน้าอก มือเก่งลูบเล่นกับตุ่มเนื้อที่ตั้งชูชันของผม ส่วนปากก็หยอกเอินกับตุ่มเนื้ออีกข้าง ผมแอ่นตัวตอบสนอง ส่งเสียงครางอย่างลืมตัว อวัยวะด้านล่างเริ่มตื่นตัวขึ้นมา

ผมเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยกับผู้หญิงมาก่อน ร่างกายผมเริ่มมีปฏิกิริยา เมื่อมือร่างเล็กเลื่อนต่ำลงมาบริเวณหน้าท้อง ก่อนที่มือเก่งจะบรรลุถึงจุดหมาย ผมคว้าข้อมือไว้ได้ทัน ผมจ้องหน้าเก่งซึ่งตอนนี้หน้าค่อนข้างแดงเพราะความปรารถนา

"นายเมารึเปล่าเนี่ย....ทำอะไรรู้ตัวไหม" ผมพูดค่อนข้างจะตกใจ จริงๆก็คือตกใจตัวเองที่เผลอมีอารมณ์กับเก่งได้ ส่วนล่างของผมเป็นพยานได้

"รู้ตัวสิครับ ผมรักพี่พงศ์....ผมถึงทำ ไม่ได้เมาด้วย" เก่งตอบไม่มีวี่แววความเมาหลงเหลือเลย

"นาย...หรือว่า...นายแกล้งเมาเรอะ" ผมชักเริ่มสงสัย...

"เมานะเมาจริงครับ...แต่โดนเจ้าบิลลี่ล้วงคอเอาออกตั้งแต่ที่ร้านคาราโอเกะแล้ว" เก่งพูดขำๆ หลังจากนอนพักในรถกับเมื่อกี้สักครู่เขาก็แทบไม่เหลือความเมา เขายังจำได้ว่าถูกเจ้าบิลลี่กดหัวกับชักโครก เอามือลูบหลังเขา

"เฮ้ย ซันนี่ กินอะไรเข้าไปเอาออกมาให้หมดนาาาา....ชั้นรู้ว่านายอยากระบายออกที่พี่พงศ์ไม่ตอบรับนายสักที อย่ามาเมาอาละวาดแบบนี้...ชั้นให้โอกาสนายคืนนี้ก่อนที่เราจะกลับวันเสาร์ นายหาทางตกลงกับคุณพงศ์เองก็แล้วกัน"

เมื่อตอนที่กลับบ้านถึงเขาจะสะลึมสะลือแต่ก็เห็นเจ้าบิลลี่จองโซฟาด้านล่างนอนไปแล้ว...นี่ละมั้งโอกาสที่บิลลี่บอก อุตส่าห์สละตัวเองนอนโซฟาข้างล่าง...ถึงจะง่วงยังไงก็ขอตื่นก่อนแล้วกัน...คืนนี้เก่งขอลุย