สงครามตำนานแห่งรัก

ตอนที่ 6

โครม !! ตึง !!

"เกิดอะไรขึ้น อานู เจ้าทำข้าวของเสียหายหมดแล้ว" โอมาถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของอานูขณะ วิ่งเข้ามาในยามเช้า ซาเรสกับลาเลียสก็กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร

"แย่แล้ว.....แย่แล้ว......เจ้าชายฟารูส...จะ..จะ..เจ้าชาย...ฮึก..ฮึก...ฮะ" เสียงอานูสั่นจนพูดไม่ออก เหมือนมีก้อนอะไรมาติดที่ลำคอ เขาตัวสั่นไปหมด แถมมือไม้ก็เย็นจนแข็ง

"เกิดอะไรขึ้น เจ้าบอกข้ามาสิ เกิดอะไรกับฟารูส....." ลาเลียสตะโกนถาม เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ประหลาด และคำพูดที่ยังติดหูของเขา

" จะ เจ้าชายฟารูสถูกฆ่าแล้ว....แถมศพยังถูกประจานอยู่ที่ประตูทางเข้าเมืองด้วย".......อานูพูดเสียงสั่นพร้อมน้ำตา

"อะไรนะ" โอมากับซาเรสพูดขึ้นอย่างตกใจ เขารีบหันไปมองลาเลียส ตาย...ตายงั้นเหรอ ลาเลียสยังไม่อยากยอมรับคำพูดของอานู สมองของเขามึนไปหมด ตาย...ลาก่อน....ตาย....ลาก่อน น้ำขมๆวิ่งขึ้นมาจุกที่คอ เขารู้สึกเครียดจนอยากจะอาเจียน ลาเลียสวิ่งออกไปนอกบ้านพร้อมกับโก่งตัวอาเจียนเอาน้ำขมๆนั่นออกมา เขารู้สึกปั่นป่วนไปหมด สมองสับสน เขายืนนิ่งไม่ขยับเลยเกือบชั่วโมง ภายใต้สายตาที่เป็นห่วงของทุกคน

"เจ้าแน่ใจนะ ว่าไม่ผิดผลาด" โอมาถามย้ำให้แน่ใจ

"ข้ามองแล้วมองอีกเป็นสิบๆรอบ ข้าจำได้ แถมยังมีป้ายประกาศติดเอาไว้อีกด้วยว่า จะส่งศพเจ้าชายฟารูสไปขอขมาต่อเผ่านารูก้า"

" ศพ.....ส่งศพไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรเล่า" ลาเลียสพึมพำอย่างไร้สติ

"ถึงยังไงเผ่าพันธุ์ของข้าก็คงจะสิ้นสุดอยู่ดี" พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรกับใครเลย มีแต่ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ความตาย.....เป็นคำที่พูดแล้วฟังดูน่าสะพรึงกลัวนัก แต่มีใครบ้างที่สามารถหลีกพ้น เกิดแล้วต้องตายเป็นวัฎจักรของชีวิต แต่ถ้าตายอย่างไร้เกียรติและไร้คุณค่าล่ะ......!! ยามนี้ที่ประตูทางเข้าเมืองไร้ซึ่งชาวบ้าน มีแต่ทหารที่จำต้องเฝ้ายามตามหน้าที่ ในยามค่ำคืนผู้คนมักจะนอนอยู่ในบ้านอย่างอบอุ่น ไม่มีใครที่อยากเดินออกมาตากลมหนาวแสนเยือกเย็นหรอก บางคนอาจจะกลัวภูติผีปิศาจ และยิ่งที่ประตูทางเข้าเมืองที่มีศพตั้งอยู่ด้วย !!

 

ในช่วงกลางวันก็ยังมีชาวบ้านมามุงดูกันไม่ขาดสาย แต่ในช่วงกลางคืนนี่สิ จะมีใครกล้ามาดูศพกันบ้าง แม้แต่พวกทหารก็ยังขนลุกเกรียวเมื่อเดินตรวจยามผ่านไป นาไนท์สั่งให้ทหารคุมศพอย่างเข้มงวด ศพถูกเคลือบน้ำยาพิเศษที่ทำให้สภาพเน่าเปือยช้ากว่าปกติ ประจานศพเจ็ดวันค่อยจัดส่งให้กับเผ่านารูก้า ถ้าเกิดศพหายไปหรือเกิดอะไรขึ้นกับศพ ทหารที่จัดเวรเฝ้ายามจะถูกประหารทุกคน !!!

"คงจะมีแต่คนบ้ากับคนเมาเท่านั้นแหละ ที่กล้าออกมาที่นี่ในเวลาค่ำคืนแบบนี้ คนเป็นก็ว่าไปอย่าง นี่ก็แค่คนตาย" ทหารนายหนึ่งพูดกับเพื่อนร่วมงานเพื่อหาเพื่อนคุย

"ดีนะที่อยู่กันหลายคน ถ้าเฝ้าเวรคนเดียวฉันไม่เอาแน่" นายทหารอีกคนพูด

"กลัวจนขนลุกหมดแล้วเนี่ย"แต่ในเงามืดของตึก มีเงาร่างสายหนึ่งยืนอยู่ เขาไม่ใช่ทั้งคนบ้าและคนเมา ลาเลียสก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมมาที่นี่ เจ้าชายฟารูสตายแล้ว ลูกแก้ววิเศษ ไม่มีอีกแล้ว ไม่เข้าใจเหตุผลที่ตัวเองมาที่นี่ ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง เขาสัมผัสถึงรสจูบแผ่วเบาครั้งสุดท้าย หยดน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ใช่แล้ว!! เขามาที่นี่เพื่อมาดูศพ

ดูศพเพื่อนที่ชื่อฟารูส!จากสภาพศพถ้าไม่บอกก็คงไม่มีใครทราบว่านั่นคือเจ้าชายฟารูส หน้าตาที่แทบไม่เหลือเค้าเดิมเพราะรอยถูกฟันและรอยไหม้ แต่ที่ลาเลียสจำได้แม่นก็คือเสื้อผ้าชุดนั้น......เขายืนจ้องศพอยู่นานราวกับหวังจะให้มันขยับได้ ร่างนั้นยามมีชีวิตช่างแข็งแกร่ง เป็นมิตร ยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ ร่างนั้นที่เคยกอดและจูบเขา....เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็ชะงักไป เขายกมือขึ้นถูตาและมองที่ศพอีกครั้งขยับได้ !!! เขาเห็นศพขยับได้ ศพนั้นยกมือขึ้นมากวัก หนแรกเขานึกว่าตัวเองตาฝาดไป แต่จากเสียงร้องอย่างหวาดกลัวของพวกทหารทำให้เขารู้ว่าไม่ได้มองผิดไป

"ผะ ผะ ผี ผี ผีหลอกกกกก.......ก..ช่วยด้วยยยยยยย...." พวกทหารตกใจกลัวจนวิ่งหนีกันไปหมดลาเลียสก็ตัวแข็งไปเหมือนกัน เพราะจากสายตา ร่างนั้นไร้ชีวิตแน่นอน ลาเลียสเดินช้าๆออกจากมุมมืดไปหาร่างนั้น มือนั้นหันมากวักทางเขาเหมือนจะเรียก....' ยามมีชีวิตเราเป็นเพื่อนกัน ยามไร้ชีวิตเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน'