สงครามตำนานแห่งรัก

ตอนที่ 10 จุดจบของนักโทษ

ลาเลียสพยุงฟารูสออกจากวิหาร เมื่อเดินออกมานอกปราสาทเขารู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวที่ผิดปรกติไป ในยามนี้ควรจะเป็นรุ่งสางแล้ว แต่ตอนนี้รอบตัวเขากลับมืดสนิทแทบไม่มีแสงส่องมาเลย ด้วยสัญชาติญาณลาเลียสจึงวางฟารูสผิงผนังวิหารไว้ ฟารูสก็รู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวที่เงียบกริบ….วังเวง เขานั่งสงบนิ่งจ้องไปรอบๆตัวเหมือนกัน โครม! ลาเลียสเหมือนชนผนังที่มองไม่เห็น มือเขายื่นไปคลำข้างหน้า…..มันมีผนัง…เป็นผนังที่โปร่งใสเหมือนกั้นวิหารนี่ออกจากโลกภายนอก ลาเลียสลองเอาดาบเขาฟันเข้าไปก็เกิดแรงสะท้อนกลับมาจนข้อมือรู้สึกชา เขาตกใจมาก เขาถูกขังอยู่ในวงล้อมที่มองไม่เห็น นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่.!!!

"ลาเลียส" เสียงใสๆดังขึ้นเหนือศีรษะเขา ซาเรสกำลังบินตรงมา หน้าตาของเขาค่อนข้างเครียด "ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ซาเรส" ลาเลียสถามขึ้นมาอย่างประหลาดใจ

"เรากำลังถูกขังอยู่ใช่ไหม" ซาเรสส่ายหัว เขาบินลงมายืนอยู่ข้างๆลาเลียส หอบหายใจเล็กน้อย เหงื่อออกเต็มใบหน้า

"ข้าร่ายเวทมนต์เอาไว้นะ ตอนนี้รอบวิหารในรัศมีสามร้อยเมตรจะไม่สามารถเข้าหรือออกได้ เวลาจะหยุดลงด้วย มนต์นี้จะอยู่ได้ประมาณสองชั่วโมง ช่วงนี้ข้าจะต้องจับนาไนท์ให้ได้ก่อนที่มุกวารีจะคืนสภาพเดิม" พูดจบซาเรสก็เซทำท่าจะล้ม ลาเลียสเข้าไปประคอง " ซาเรส เจ้าพักสักหน่อยดีกว่า ท่าทางเจ้าจะเหนื่อยมาก ข้าจะตามหานาไนท์ให้เอง ตอนนี้ข้าคนเดียวที่ยังมีกำลังเต็มที่….."

"มะ..ไม่ได้หรอก เขาใช้เวทมนต์ได้นะ ถึงจะถูกตีตราอยู่ก็เถอะ ท่านเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาจะสู้คนมีเวทมนต์ได้ยังไง" ซาเรสพูดด้วยความเป็นห่วง

"ข้าเป็นนักรบนะ ชีวิตข้าไม่ตายก็รอดมีแค่สองอย่าง ตอนนี้เรากำลังได้เปรียบไม่ใช่หรือ การเสี่ยงอย่างฉลาดก็เป็นวิธีการอย่างหนึ่งเหมือนกัน" ซาเรสอึ้งไปพักหนึ่ง เขาควรจะใช้คนให้เป็นประโยชน์ เขามีสองคนแต่ทางโน้นมีแค่หนึ่ง ถึงแม้ลาเลียสไม่มีเวทย์มนต์แต่ก็เป็นนักดาบชั้นยอด แถมยังมีกำลังมหาศาลอีก ซาเรสจึงก้มลงถอดสร้อยของตัวเองออกส่งให้ลาเลียส

"สร้อยเส้นนี้สามารถป้องกันเวทมนต์ได้ ท่านสวมมันไว้ก็แล้วกัน" พูดจบก็ยื่นส่งให้ลาเลียสลาเลียสรับสร้อยเส้นนั้นมา ก็สังเกตว่ามีจี้วงกลมที่ข้างในแกะสลักเป็นรูปผู้หญิงติดอยู่ ซึ่งดูท่าจะเป็นของสำคัญของเจ้าตัว ลาเลียสทำท่าจะปฏิเสธ แต่เห็นท่าทางจริงจังของคนให้ เขาจึงรับมา

"ข้าเองก็เป็นผู้ใช้เวทย์เหมือนกัน ข้าพอป้องกันตัวเองได้อยู่แล้ว ข้าพักสักประเดี๋ยวก็จะออกไปสมทบกับเจ้า"

" ……เอ่อ..ข้าว่าเจ้าอยู่ที่นี่รอข้าแหละ ข้าอยากให้เจ้าช่วยดูแลฟารูสด้วย" พูดจบลาเลียสก็เงยหน้าขึ้นไปมองฟารูส

"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาดูแล" เสียงฟารูสดังขึ้นมาอย่างไร้อารมณ์ ถึงแม้จะอยู่ค่อนข้างห่าง แต่ฟารูสก็ได้ยินบทสนทนาทุกคำ ตอนนี้ฟารูสดูเย็นชาอย่างประหลาด

"ข้าไม่ใช่เด็ก ถึงแม้ข้าใกล้จะตายแต่ข้าก็เป็นนักรบ…ข้าขอดาบให้ข้าเล่มนึงพอ ข้าปกป้องตัวเองได้" ลาเลียสสบตาฟารูส เขาเข้าใจความรู้สึกของนักรบดี ..ไม่ต้องการเป็นคนอ่อนแอในสายตาของใคร…ฟารูสก็คงไม่อยากดูเป็นคนไร้ความสามารถในตอนนี้…..ไร้ประโยชน์แถมต้องมีคนคอยปกป้อง ซาเรสที่ยืนใกล้ยื่นดาบของเขาส่งให้ลาเลียส

"ท่านเอาดาบของข้าไปให้เจ้าชายฟารูสที ยังไงมันก็เป็นเพียงอาวุธที่ข้าไม่ค่อยได้ใช้อยู่แล้ว"

"เจ้ารู้จักกับเจ้าเด็กนั่นนานแค่ไหนแล้ว…" ฟารูสถามอย่างหงุดหงิดเมื่อลาเลียสเดินเข้ามา

"ซาเรสนะเหรอ…" ลาเลียสชักงง ทำไมฟารูสถึงอยากรู้นักนะ

"ก็ช่วงที่ข้ากับเจ้าหลบหนีทหารออกมาไงล่ะ….ข้าก็พบกับซาเรส"

"แค่ไม่กี่วันเจ้ากับเด็กนั่นก็สนิทกันขนาดนี้เชียวรึไง ดูเป็นห่วงเป็นใยกันซะจริง…" ฟารูสพูดพร้อมกับพ่นลมออกมาทางจมูกอย่างไม่พอใจ

"เจ้าเป็นอะไรของเจ้าน่ะ ….พูดไม่เข้าเรื่อง เพื่อนกันก็เป็นห่วงกันอยู่แล้วนี่" ลาเลียสชักจะงงว่าฟารูสฮึดฮัดทำไม ฟารูสเองก็รู้สึกตะลึงไปกับความซื่อของลาเลียสเหมือนกัน ลาเลียสไม่เข้าใจว่าเขาหึง !!!

"ข้าก็เป็นห่วงเจ้าเหมือนกันนะ" ลาเลียสรีบพูดขึ้นมาเพราะเห็นสีหน้าของฟารูสเปลี่ยนไปสงสัยคงจะน้อยใจมั้งลาเลียสยื่นดาบส่งให้ฟารูส เขารับมาพร้อมกับดึงตัวคนยื่นเข้ามากอดแต่ไม่ได้พูดอะไร ลาเลียสกอดตอบ แต่แล้วก็ผลักออกเพราะนึกได้ว่าซาเรสอยู่ใกล้ๆ แต่พอหันกลับไปดูก็ไม่เห็นซะแล้วฟารูสนั่งพิงต้นไม้อยู่ท่ามกลางความมืด เขาค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว

พลังของเขาก็ดูเหมือนจะคืนกลับมาบ้างแล้ว 'แกรก' เสียงดังเบาๆคล้ายเสียงย่ำเท้าของคนดังขึ้นข้างกายเขา ฟารูสจับดาบขึ้นมาทันที เขามองเห็นนาไนท์กำลังเดินผ่านช้าๆผ่านไป

เหยื่อที่ทุกคนตามหามาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว !…โดยไม่รอช้าฟารูสกระโจนเข้าใส่นาไนท์ "เฮ้ย" ด้วยความตกใจ นาไนท์ไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามา เขากลิ้งตัวหลบอย่างทุลักทุเล แต่พอเห็นเป็นฟารูสเขาก็ยิ้มเหยียดๆ ในสมองเขาคิดแผนการชั่วร้ายทันที เขาจะจับฟารูสเป็นตัวประกันเพื่อที่จะข่มขู่ให้ซาเรสถอนเวทมนต์คุ้มกันนี้ออก ตอนนี้ทั้งคู่ประจันหน้ากันอยู่ ฟารูสก็ยังไม่ค่อยแข็งแรงดี นาไนท์ย่างสามขุมเข้ามา ฟารูสรีบเดินถอยออกไปจนติดต้นไม้ เขายกดาบขึ้นมาขวางไว้

"เปล่าประโยชน์น่า นักดาบอย่างเจ้าสู้นักเวทย์มนต์อย่างข้าไม่ได้หรอก" ว่าแล้วนาไนท์ก็หัวเราะเสียงแหลม เขาสะบัดมือปล่อยพลังออกไป ฟารูสกระโดดหลบเข้าไปในพุ่มไม้อย่างหวุดหวิด เขาใช้ดาบพยุงตัวไว้พร้อมกับหอบหายใจ

"แก… เจ้าคนทรยศ…อย่าหลงตัวเองนักเลยน่า" เจ้าชายพยายามที่จะฟันนาไนท์อีก แต่ก็พลาด นาไนท์หัวเราะเยาะ ฟารูสสะดุดเซล้มลง นาไนท์รีบใช้เวทมนต์สะกดไม่ให้เจ้าชายฟารูสขยับได้ พอดีกับที่ลาเลียสและซาเรสเข้ามาถึงพอดีนาไนท์เอาเล็บจิกคอของฟารูสไว้จนเลือดออกซิบๆ "ถอนเวทย์มนต์ออกเดี๋ยวนี้ซาเรส ไม่งั้นข้าฆ่าฟารูสแน่" ซาเรสถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่านาไนท์จะมาไม้นี้ ถ้าสู้กันด้วยเวทย์ล่ะก็เขาไม่แพ้แน่ ซาเรสกัดฟันกรอดๆ ลาเลียสกับฟารูสสบตากัน

"ไม่จำเป็นหรอก ซาเรส" ลาเลียสพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ฟารูสบอกแล้วว่าเป็นชายชาตินักรบ….ยอมตายดีกว่ายอมถูกข่มเหง"

"เจ้าคิดอย่างนั้นจริงรึ" นาไนท์กดเล็บลงไปลึงลงจนเลือดไหลออกมาแดงฉาน

"เจ้าตั้งใจจะมองคนรักเจ้าตายอย่างทรมานรึไง…." ลาเลียสยังคงใบหน้าเรียบเฉยจนนาไนท์รู้สึกโมโห เขาสะบัดมือปล่อยฟารูสลง

"เจ้าสองคนไม่ใช่คนรักกันหรือไง!!…….อย่าคิดว่าเล่นไม้นี้แล้วข้าจะปล่อยฟารูสไปนะ" ทันใดนั้นนาไนท์ก็รู้สึกเจ็บแปล็บเข้าที่ลำตัว เหล็กเย็นๆทิ่มผ่านตัวเขาออกมาเลือดแดงฉานไหลทะลักไม่หยุด

"กะ…แก…แกถูกเวทย์มนต์สะกดของข้านี่นา ทำไม….ทำไม…."

ดาบที่ซาเรสให้ปักติดอยู่ที่หลังของนาไนท์ เขาหันกลับไปมองฟารูส นาไนท์เซออกมาสองสามก้าว ตาแดงไปด้วยเลือด เขาสะบัดมือปล่อยพลังเวทย์ใส่ฟารูส ฟารูสกระเด็นกลิ้งไปชนกับต้นไม้แล้วแน่นิ่งไป

"ฟารูส" หน้าของลาเลียสซีดวิ่งเข้าไปหาร่างที่เหมือนไร้สตินั้น ฝ่ายนาไนท์เมื่อถูกดาบแทบเขาก็แทบคลั่ง อาการบาดเจ็บสาหัสเขาเหมือนคุมสติไม่อยู่ ซาเรสรีบเข้าไปปะทะ ลาเลียสเอามือประคองหน้าอันขาวซีดของฟารูสไว้ "เจ้าอย่าตายนะ……ข้ารักเจ้านะฟารูส ถ้าเจ้ารอดไปได้ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดชีวิตเลย" น้ำตาอุ่นๆของนักรบไหลออกมาไม่ขาดสายในที่สุดนาไนท์ก็หมดแรงล้มลงกับพื้น ซาเรสชักดาบของเขาเองออกมา แล้วเขาก็สังเกตว่าที่ด้ามดาบมีจี้ห้อยคอที่เขาให้ลาเลียสผูกติดอยู่ นี่เองเป็นเหตุผลที่ทำไมฟารูสถึงไม่ถูกเวทย์มนต์ของนาไนท์ ที่ลาเลียสทำเป็นไม่สนใจฟารูสก็เพื่อที่จะให้นาไนท์ปล่อยฟารูสลงด้วยความประมาทนั่นเอง ……..ซาเรสถอนสะกดออก ทันใดแสงอาทิตย์ก็ส่องเข้ามาจนแทบจะลืมตาไม่ได้ทีเดียว ที่น่าตกใจก็คือเมื่อร่างของนาไนท์ถูกแสงแดงก็สลายกลายเป็นฝุ่นดำๆ กองเดียว

ซาเรสก้มลงหยิบลูกแก้วมุกวารีที่อยู่ในกองขึ้นมาพร้อมกับเดินไปทางลาเลียส…..