สงครามตำนานแห่งรัก

ตอนที่ 9 ทางเลือก

ลาเลียสกับซาเรสรีบวิ่งตรงไปที่วิหารร้างอย่างไม่หยุดพัก ลาเลียสร้อนรุ่มไปหมด พอถึงวิหารเขาแทบจะกระโจนเข้าไปพังประตู แต่ซาเรสดึงเขาไว้

" เขาอยู่ที่แจ้งเราอยู่ที่ลับ เรื่องอะไรเราจะต้องกระโจนออกไปให้เขาเห็นตัวเล่า เราซุ่มดูก่อนว่าพวกเขาทำอะไรดีกว่า" ซาเรสกระโดดขึ้นไปบนวิหาร พลางสำรวจไปทางช่องต่างๆ ลาเลียสจึงต้องจำใจกระโดดตามไปในที่สุดเขาก็เห็น ที่แท่นบูชาในห้องแปลกๆของวิหาร ฟารูสถูกมัดอยู่ เปลือยท่อนบนสวมเพียงกางเกงขายาวสีขาวตัวเดียว แสงจันทร์ส่องกระทบไปที่เจ้าชายฟารูส สีแดงของเลือดตัดกับสีขาวของผิวซีดๆ เขาเห็นนาไนท์ชูถาดใส่เลือดของฟารูสขึ้น มันมากซะจนเขาคิดว่าฟารูสคงจะไม่รอดแน่แล้ว เขามาช่วยไม่ทันหรือนี่ ตัวเขาสั่นด้วยความแค้น เขามองเห็นนาไนท์เรียกทหารที่ชื่อฟัลก้อมเข้าไป ตอนนี้เองเขาเตรียมตัวที่กระกระโดดลงไปฟันนาไนท์อยู่แล้ว ติดแต่แขนของซาเรสที่ดึงข้อมือเขาไว้ เขาพยายามสะบัดออก

แต่แรงบีบที่ข้อมือนั้นแรงราวกับคีมเหล็ก สายตาของซาเรสพยายามบอกเขาว่าอย่าวู่วาม แต่ความอดทนเขามีขีดจำกัด แขนข้างที่ว่างสะบัดฟันไปที่กิ่งไม้ข้างๆ นกที่เกาะต้นไม้อยู่ตกใจจนส่งเสียงร้องออกมาแล้วบินไป ซาเรสเห็นนาไนท์มองมาที่หน้าต่างด้วยสายตาเคืองๆ เสียงนกแล้วไม่สนใจอีก ซาเรสผ่อนลมหายใจออกมา

"ท่านอยากจะให้เจ้าชายฟารูสตายรึไง....." ซาเรสพูดเสียงเขียว

"ฟารูส..เขายังไม่ตายรึ........"ลาเลียสค่อยสงบลงได้ หลังจากได้ยินคำพูดนั้นของซาเรส

"เรามาช้าไป......แต่ว่า....." ซาเรสมองดูนาไนท์ที่ร่ายมนต์และมัดข้อมือของทหารนั้นกับข้อมือของฟารูสพร้อมกับอุทานว่า

"พิธีถ่ายเลือด........." ลาเลียสมองเข้าไปในวิหารนั้นบ้าง เขาเห็นนาไนท์กำลังทำอะไรบางอย่างกับเลือดของฟารูส เลือดนั้นเหมือนระเหยหายไปอย่างรวดเร็ว กลายมาเป็นก้อนกลมๆแดงๆอยู่ในถาด

"นั่นคือมุกวารีที่ท่านรอคอยอยู่นานไงล่ะ" ซาเรสพูดข้างๆหูของลาเลียส

"นาไนท์คือนักโทษที่ข้าตามหาจริงๆ...ตอนนี้เขากำลังสูญเสียพลังในการทำให้มุกวารีกลับมาเป็นเหมือนเดิม... นี่เป็นโอกาสทั้งของท่านและของข้าที่จะชิงมุกวารีแล้วก็จับตัวนาไนท์.....แต่ว่า......" ซาเรสจ้องลึกไปในดวงตาของลาเลียส

"ระหว่างฟารูสกับมุกวารีท่านจะเลือกอะไร"

"ทะ..ทำไมเจ้าถามข้าแบบนี้" ลาเลียสอึกอัก เขาไม่เข้าใจว่าซาเรสจะมาถามถึงความในใจของเขาในขณะนี้ทำไม

"ที่เมืองของข้า....การถ่ายเลือดเป็นวิชาต้องห้าม คนที่รู้มนต์นี้มีเพียงไม่กี่คน มันชุบชีวิตคนใกล้ตายได้ก็จริงแต่คนที่ให้เลือดก็จะกลายเป็นคนไร้ความสามารถตลอดชีวิต.....จึงเป็นวิชาต้องห้าม....แล้วตอนนี้........." ซาเรสผันสายตาไปมองในวิหาร สีหน้าของฟารูสเหมือนมีสีเลือดขึ้นมาแล้ว ส่วนนาไนท์ก็กำลังพักผ่อนอยู่

"ถ้าท่านเข้าไปชิงมุกวารีตอนนี้....ก็คือพิธีถ่ายเลือดนี่ต้องชะงักไป.....เจ้าชายฟารูสก็อาจจะไม่รอด....สำหรับข้านี่เป็นโอกาสอันดีที่จะจับตัวนาไนท์ ข้าไม่อยากให้เขาฟื้นกำลังก่อน เพราะเขาเก่งมากนะ..." ลาเลียสจ้องมองร่างที่อยู่ในวิหารอย่างสับสน ตอนนี้มีทางเลือกอย่างชัดเจนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว มุกวารี กับ ฟารูส ถ้าเขาเลือกมุกวารีก็จะสามารถช่วยทุกคนในเผ่าของเขาได้ แต่ฟารูสก็จะต้องตาย ผู้คนในเผ่าที่เขารักและเคารพ กับฟารูสชายที่ปฏิบัติกับเขาตอนแรกอย่างทำลายศักดิ์ศรี แต่ก็ช่วยชีวิตเขาและ...รักเขา เขาเข้าใจถึงความรู้สึกตอนที่ได้ข่าวว่าฟารูสตายครั้งแรก มันเป็นความเศร้าเสียใจขนาดแทบทำให้หัวใจเขาแตกสลาย เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกตัวเอง "ความรัก" สิ่งที่เขาแทบไม่เคยคิดว่าจะมี เขาเคยคิดว่าตัวเองมีแต่ความแค้น แต่เท่าที่ได้พบกับฟารูส สายใยนั้นก่อตัวขึ้นภายใน มันเบาบางซะจนเขาแทบไม่รู้สึกตัว พอเขาคิดจะตัดมันมันก็แข็งแกร่งซะจนเขาดิ้นไม่หลุด และตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาไม่อยากพบกับความเศร้าเสียใจขนาดนั้นอีกครั้งแล้ว ลาเลียสเงียบอยู่นานจนกระทั่งเขารู้สึกว่าซาเรสขยับตัวเหมือนจะกระโดดลงไป ลาเลียสคว้าข้อมือบอบบางนั้นไว้อย่างไม่รู้ตัว ซาเรสหันมามองเขาแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

"นี่คือสิ่งที่ท่านเลือกสินะ..." ถึงแม้ลาเลียสไม่พูดออกมาสักคำ แต่การที่เขาดึงไม่ให้ซาเรสลงไปในวิหารเป็นคำตอบได้อย่างดี นาไนท์แทบไม่รู้ตัวเลยว่าช่วงที่เขากำลังพักผ่อนอยู่นั้น ภายนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง เวลาผ่านไปจนเขารู้สึกว่ากำลังกลับคืนมา เขาเดินเข้าไปแก้เชือกที่มัดข้อมือเจ้าชายฟารูสออก ท่องบ่นนิดหน่อยพร้อมกับไล่ทหารคนนั้นออกไป ซาเรสกับลาเลียสเห็นนาไนท์ชูก้อนแดงๆที่เขาเรียกว่า "มุกวารี" ขึ้นมาตรงหน้าของเจ้าชายฟารูส ลาเลียสได้ยินคำพูดของนาไนท์และกิริยาที่นาไนท์กระทำกับฟารูส เขาถึงกับตัวสั่นกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ 'ความน่ารักของท่านทำให้ข้าอดใจไว้ไม่อยู่งั้นเรอะ ......ท่านต้องเติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มที่งดงามแน่ๆงั้นเรอะ' เขาไม่ทันมองซาเรสที่ข้างๆก็ตาลุกเป็นไฟเหมือนกัน ทันใดนั้นลาเลียสก็ชะงักที่เห็นปีกสีดำของนาไนท์ เผ่าเวหารึนี่ นาไนท์เป็นคนเผ่าเวหา!! แล้วซาเรสที่บอกว่าเป็นคนเมืองเดียวกันละ หรือว่าทั้งคู่เป็นคนเผ่าเวหาเหมือนกัน

"ข้าทนไม่ไหวแล้ว จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ" ซาเรสพูดเสียงเย็น

"ท่านก็ไปช่วยเจ้าชายฟารูสของท่านด้วย" พูดจบซาเรสก็ท่องบ่นอะไรไม่กี่คำ พร้อมกับลำแสงที่มือสะบัดลงไปที่เพดานวิหารโครม !! เพดานนั้นพังลงไปเกือบทั้งแถบ ฝุ่นคลุ้งตลบอบอวน ลาเลียสกับซาเรสกระโดดลงไป นาไนท์ชะงักเสียงหัวเราะ เขารีบเก็บมุกวารีลง ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีใครเข้ามาขวาง จนกระทั่งฝุ่นซา เขาก็เห็นร่างบางๆที่ยืนจ้องเขาอย่างเคียดแค้น

"เจ้าชายซาเรส !!! " นาไนท์ร้องอย่างตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเจอซาเรสที่นี่ เจ้าชายที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาถูกจองจำและตีตรา แน่นอน ตอนนั้นซาเรสยังเด็กและเวทมนต์ยังอ่อน

เขาจึงสามารถล่วงเกินซาเรสได้ แต่ตอนนี้เวทมนต์เขายังไม่กลับคืนมาแถมซาเรสก็โตขึ้นกว่าเดิมมาก เขาสู้ซาเรสไม่ได้แน่ นาไนท์ตัดสินใจชักดาบวิ่งเข้าไปหาซาเรส ซาเรสชะงักนิดหนึ่งแต่ยังไม่ทันตอบโต้ นาไนท์ก็กระโจนผ่านช่องที่เพดานพร้อมบินหนีออกไป มันตั้งใจจะหนีแต่แรกแล้ว ซาเรสขบกรามกรอดเขาอยากจะจัดการให้เสร็จๆไปเลย เขาหันไปที่ลาเลียสพร้อมกับตะโกนบอกว่า

"เจ้าจัดการเรื่องของเจ้าเองก็แล้วกัน ข้าจะตามมันไป" พูดจบซาเรสก็กระโจนขึ้นฟ้าตามนาไนท์ไป ลาเลียสเห็นปีกสีขาวของซาเรสที่แผ่ออกจากที่หลังราวกับเทพยดา เขาตะลึงไปอยู่พักหนึ่ง อะไรมันรวดเร็วจนเขาตั้งตัวแทบไม่ทัน กระทั่งเขารู้สึกถึงมือที่มาแตะที่แขน สัมผัสอันเย็นชืดนั้นทำให้สติเขากลับมา เขาก้มลงมองเจ้าของมือนั้นช้า ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาสู่จิตใจเขา สายตาทั้งสองคู่ประสานกันอยู่นาน โดยไม่ทันรู้ตัว ลาเลียสก็ก้มลงกอดฟารูสเต็มวงแขน น้ำตาเขาไหลออกมาแต่ไม่มีเสียงสะอื้น เขาไม่อยากให้ใครรู้หรอกว่าเขาร้องไห้

"…………" ฟารูสพยายามจะพูด แต่เขาไม่มีเรี่ยวแรง นี่เป็นฝันหรือนี่ เขาตายแล้วไปอยู่ในสวรรค์ใช่ไหม เขาไม่อยากจะเชื่อว่าลาเลียสกำลังกอดเขาอยู่ เขาอยากจะตระคองกอดตอบร่างนั้นเต็มที่ แต่เรี่ยวแรงของเขาแทบไม่มีเหลือ มันคล้ายกับเหือดแห้งไปจากร่างกายเขา ฟารูสรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เลื่อนมาอยู่ตรงใบหน้า สัมผัสแผ่วเบาของริมฝีปากนุ่มที่เลื่อนมาประทับกับเขา

เป็นสัมผัสที่เหมือนกับจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งมวลลงไป มันเต็มไปด้วยอารมณ์…..แช่มช้า..และแผ่วเบา ไม่มีความรุนแรงอยู่ในจูบนั้น ฟารูสรู้สึกอยากให้ช่วงเวลานี้หยุดอยู่กับที่ เป็นครั้งแรกที่ลาเลียสจูบเขา เขาอยากจะจูบตอบแล้วมาเป็นฝ่ายรุกเสียเอง เขาอยากสัมผัสมากกว่านี้ อยากตอบสนองรสจูบให้รุนแรงกว่านี้ อยากสอดลิ้นเขาไปหาความหวานภายใน เสียแต่ว่าเขาแทบไม่มีแรง แล้วอีกฝ่ายคงไม่ทำถึงขนาดนั้นแน่ในขณะที่สมองของฟารูสกำลังคิดเรื่องเปื่อยอยู่นั้น ลาเลียสเงยหน้าขึ้นจ้องตาเขาพร้อมกับพูดว่า

"เรากลับไปบ้านกันเถอะ…."