สงครามตำนานแห่งรัก
ตอนที่ 12 บทสรุปของความรัก
ท้องฟ้าวันนี้ปลอดโปร่ง ลมพัดค่อนข้างแรง
ธงประจำราชรถปลิวพร้อมที่จะออกเดินทางและเป็นวันที่เจ้าชายซาเรสจะเดินทางกลับอาณาจักร
ช่วงที่ซาเรสมาอยู่ที่พระราชวัง ลาเลียสกับฟารูสแทบจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย
ฟารูสมีงานที่จะต้องสะสางมากมาย แถมลาเลียสมาอยู่ในฐานะอาคันตุกะ
มีห้องพักรับรองต่างหาก เขาเองก็ไม่กล้าที่จะให้ลาเลียสมาอยู่ห้องใกล้ๆกับเขาซึ่งเป็นพระราชา
"ลาเลียส เจ้าเห็นเจ้าชายฟารูสรึเปล่า"
เสียงของโอมาตะโกนถามอย่างติดปากทั้งๆที่ฟารูสตอนนี้ไม่ใช่เจ้าชายแล้ว
"ข้าไม่เห็นหรอก ทำไมรึท่านโอมา"
ลาเลียสพูดเสียงเรียบ
"เฮ้อ
ก็อีกไม่นานเจ้าชายซาเรสจะเสด็จกลับแล้ว
เจ้าชายฟารูสเป็นพระราชาก็ต้องออกมาส่งสิ แล้วนี่ไม่รู้หายไปไหน
ข้าหาจนทั่วแล้ว" โอมาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน "แล้วเจ้าละ
ซาเรส เจ้าจะเดินทางกลับอาณาจักรเจ้าเมื่อไหร่"
"อ้าว
ข้ายังไม่ได้บอกท่านโอมาหรือ"
ลาเลียสมองหน้า
"ข้าก็จะกลับไปพร้อมกับเจ้าชายซาเรสแหละ
ซาเรสบอกว่าจะไปส่งข้าที่เผ่านาคา บินไปย่อมเร็วกว่าเดินเท้าแน่
ข้าเองก็ไม่อยากรอเวลานัก"
"ในที่สุดพวกเจ้าก็แยกย้ายไปกันหมดแล้ว
ข้าคงคิดถึงเจ้ามากทีเดียว"
โอมาเดินมาตบไหล่ลาเลียสเบาๆ โอมาเป็นคนที่ให้การช่วยเหลือลาเลียสมาตลอดตั้งแต่แรก
เปรียบเหมือนบิดาของเขาเลยทีเดียว
"งั้นข้าออกไปหาเจ้าชายฟารูสก่อนนะ"
ลาเลียสยิ้มให้โอมาพร้อมหันกายเดินจากไป เขาเองก็ไม่อยากจากคนที่นี่ไปเหมือนกัน
โดยเฉพาะ
..ลาเลียสเดินไปตามทางอย่างไม่ใส่ใจ จนในที่สุดเท้าเขาก็พามาหยุดที่พระราชวังน้ำ
สถานที่ที่เขาต่อสู้กับเจ้าชายฟารูสเป็นครั้งสุดท้าย
.ลาเลียสเดินเข้าไปข้างใน
สถานที่นี้ค่อนข้างคุ้นตาเขา เขาเดินตรงไปที่รูปภาพแม่ของฟารูส
เจ้าหญิงออเดรเซียผู้สง่างาม เขายังจำได้
ตอนเขาเป็นเด็ก เจ้าหญิงออเดรเซียเป็นที่รักของทุกคน เป็นเจ้าหญิงที่เข้มแข็ง
ใจดีและเสียสละ ซึ่งฟารูสเองก็ถอดแบบออกมาจากเจ้าหญิงเช่นเดียวกันเสียงน้ำแตกกระจายดึงสติของลาเลียสกลับมา
เขาหันไปทางต้นเสียง ก็พบกับฟารูสที่กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน ฟารูสว่ายน้ำเข้ามาใกล้
ลาเลียสจึงสังเกตว่าฟารูสสวมแค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว
"เอ่อ
.ท่านโอมากำลังตามหาเจ้าอยู่นะ"
ลาเลียสพูดแต่ไม่ยอมสบตากับฟารูส
"แล้วเจ้าล่ะ
อยากพบข้าหรือเปล่า"
ฟารูสกระโดดขึ้นจากน้ำ เขาเดินไปหยิบผ้าที่กองไว้ตรงมุมห้อง แล้วหันมามองลาเลียส
"เจ้าจะออกเดินทางไปพร้อมกับซาเรสใช่ไหม"
ฟารูสถามขึ้น
"ใช่แล้ว
" ลาเลียสพูดงึมงำ
ระยะนี้เขาไม่กล้าพบหน้าฟารูสเลย เหมือนกับว่าเขาทำความผิดร้ายแรงมาอย่างนั้นแหละ
ระยะห่างของเขากับฟารูสจึงดูเหมือนเพิ่มขึ้นมากมาย ฟารูสเงียบไปพักนึง
แล้วก็หันตัวเดินไปที่ประตู
"ข้ากำลังจะออกไปแต่งตัวแล้ว"
พูดจบเขาก็เดินออกไปทิ้งลาเลียสไว้
"
.."
ฟารูสในชุดเต็มยศเดินออกมาพร้อมกับบรรดาขุนนาง
เมื่อมาถึงลานกว้างเขาก็เดินไปคุยกับเจ้าชายซาเรส ซึ่งลาเลียสก็ยืนอยู่ใกล้ๆด้วย
สัมภาระของลาเลียสมีน้อยมากเพราะตอนมาเองเขาก็แทบไม่มีอะไรอยู่แล้ว
" เจ้าไม่ไปคุยกับลาเลียสหน่อยหรือ"
ซาเรสถามขึ้นลอยๆ ด้วยรู้สึกว่าลาเลียสกับฟารูสห่างเหินกันไม่เหมือนเดิม
"ไม่รู้สิ ข้าไม่รู้จะพูดอะไรกับลาเลียส
.."
ฟารูสนิ่งไปพักนึงพร้อมกับถอนหายใจ
"ข้าไม่รู้ว่าเขาอยากจะกลับมาที่นี่อีกหรือเปล่า"
ซาเรสหัวเราะ เขาเป็นคนกลางย่อมรู้ว่าทั้งสองคนคิดยังไง ใครจะยอมรับได้หรือไม่ได้ไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปอาจจะทำให้ความรักนี้สะบั้นลงได้
"นี่ฟารูส ข้ามีอะไรจะบอกเจ้านะ"
ซาเรสพูดเสียงค่อนข้างดัง ลาเลียสซึ่งอยู่ใกล้ๆก็หันไปมองซาเรสเขย่งตัวขึ้นไปกระซิบอะไรที่ข้างหูของฟารูสอยู่นาน
ลาเลียสเห็นรอยยิ้มอยู่บนริมฝีปากของฟารูส
"ข้าช่วยบอกท่านแค่นี้แหละ ทีนี้ก็ขึ้นกับท่านแล้วว่าจะทำได้หรือเปล่า"
ซาเรสเดินขึ้นไปนั่งบนราชรถ ลาเลียสเห็นฟารูสมองหน้าเขาแล้วทำท่าแปลกๆ
จะยิ้มก็ไม่เชิง ทำให้ลาเลียสสงสัยว่าซาเรสบอกอะไรกับฟารูสไปกันแน่
แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาหันตัวจะเดินไปขึ้นราชรถของซาเรส แต่ก็ถูกมือคู่หนึ่งยึดไว้เสียก่อน
"เดี๋ยวก่อนสิลาเลียส
..เจ้าจะไม่ลาข้าหน่อยหรือไง"
ฟารูสยิ้มให้เขา ลาเลียสอึ้งไปพักหนึ่ง เพราะตั้งแต่ฟารูสมาดำรงตำแหน่งกษัตริย์
เขาแทบไม่เคยยิ้มเลยทีเดียว รอยยิ้มคราวนี้นับเป็นครั้งแรก ความเหินห่างก็ดูเหมือนจะสั้นลงไปทันตา
"เอ่อ
ข้าลาเจ้าก่อนนะ ไว้โอกาสหน้าเราค่อยพบกันใหม่
ขอให้เจ้าเป็นพระราชาที่ดี
."
ลาเลียสไม่รู้จะพูดอะไร เขายิ้มตอบให้ฟารูส
"โอกาสหน้านี่คือเมื่อไหร่รึ"
ฟารูสจ้องตาลาเลียสตรงๆ "ซาเรสบอกกับข้าว่า
." พูดได้แค่นี้ก็หยุดไป
ทำให้ลาเลียสอดเอ่ยปากไม่ได้
"ซาเรสบอกอะไรเจ้าล่ะ" รอยยิ้มบางๆผุดขึ้น
ฟารูสทำหน้าจริงจังแล้วพูดว่า "ชายชาตินักรบพูดแล้วไม่คืนคำ
ซาเรสบอกว่าให้ข้ามาทวงสัญญากับเจ้า
.."
"สัญญา
. ข้าเคยสัญญาอะไรไว้กับเจ้า"
ทีนี้ถึงคราวลาเลียสประหลาดใจ เขาเคยสัญญาอะไรไว้กับฟารูสนะ ทำไมเขาไม่เห็นนึกออกเลย
"ข้านะไม่ใช่คนได้ยินหรอก แต่คนที่เป็นพยานให้ข้าคือซาเรส
."
อยู่ๆฟารูสก็พูดเสียงดังขึ้น
"เจ้าบอกว่าถ้าข้ารอดชีวิตจากการทำร้ายของนาไนท์ได้เจ้าจะ
อุ๊บ..!!" ลาเลียสเอามืออุดปากฟารูสไว้ทันก่อนที่คำพูดประโยคต่อไปจะหลุดออกมา
"เจ้าพูดเรื่องอะไรของเจ้าน่ะ
"
ลาเลียสทำท่าตกใจ
"เจ้าจำไม่ได้งั้นเหรอ
.งั้นรอให้ข้าพูดจบก่อนแล้วกันนะ"
ฟารูสยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาทำท่าจะตะโกนต่อ
"ไม่ต้อง
ไม่ต้อง
ข้าจำได้หรอกน่าว่าข้าพูดอะไรไว้"
ลาเลียสรีบพูดแทรกทันที เขานึกออกแล้วว่าเขาพูดอะไรไป เลือดฝาดฉีดขึ้นเต็มใบหน้า
"เจ้าคงไม่ผิดคำสัญญานะ" ฟารูสจ้องเข้าไปในดวงตาของลาเลียส
นัยน์ตามีประกายความหวัง
"ข้าพูดคำไหนไปก็คำนั้นแหละ
.."
ลาเลียสยิ้มให้เขา แต่แล้วก็ถอนหายใจ
"ถ้าเจ้าจะอดทนรอ
.."
"ข้าจะรอ ลาเลียส ข้าสัญญาว่าจะรอตลอดไป
.."
"
." ลาเลียสไม่ได้ตอบคำ เขาหันหลังเดินไปหาขบวนทัพของซาเรส
ก่อนที่จะขึ้นราชรถ ลาเลียสหันกลับมามองฟารูสพร้อมยิ้มให้ลาเลียสเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากลับเผ่านาคาคราวนี้เขาจะต้องทำอะไรบ้าง
กว่าจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จสิ้นเรียบร้อยอาจจะใช้เวลาหลายปี ทั้งคนป่วย
ทั้งการสร้างไมตรีกับเผ่ามนุษย์ ทั้งความเปลี่ยนแปลงทางด้านร่างกาย
.ฯลฯ
เขานึกถึงคำพูดของตัวเองประโยคนั้นได้
' ถ้าเจ้ารอดตายได้ ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดชีวิต'
คำพูดที่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเขาเขา
