สงครามตำนานแห่งรัก

ตอนที่ 7 ลูกแก้วมุกวารี

เมื่อเดินเข้ามาใกล้ลาเลียสก็ได้ยินเสียงหัวเราะ เขาชะงัก เสียงหัวเราะใสๆดังออกมาจากศพ ลาเลียสชักกระบี่ออกมา

"เจ้าเล่นพอรึยัง ออกมาได้แล้ว" ลาเลียสพูดหน้าเครียดพอพูดจบร่างหนึ่งก็กระโดดออกมาจากหลังศพ

"ไม่เห็นสนุกเลย ท่านไม่เห็นกลัวสักนิดเดียว" ร่างนั้นพูด พร้อมกับโชว์ลักยิ้มบุ๋มสองข้างแก้ม

"ถ้าเจ้าแตะต้องศพนั่นมากไปกว่านี้ ข้าฟันเจ้าแน่ ซาเรส" ซาเรสรู้ดีว่าเขาไม่ควรล้อเล่นมากไปกว่านี้ เขากระโดดลงมาจากแท่นวางศพ

"ข้ากะแล้วว่าท่านจะต้องมาที่นี่ " ซาเรสพูดอย่างรู้ทันลาเลียสจ้องหน้าซาเรส เขารู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจซาเรสขึ้นทุกที เด็กผู้หญิงที่เล่นกับศพ !!

"เด็กผู้หญิงไม่ควรออกมาดึกดื่น เจ้าออกมาที่นี่เพียงเพื่อแกล้งข้างั้นรึ" ซาเรสมองหน้าลาเลียสอย่างประหลาดใจ แล้วเขาก็หัวเราะจนตัวงอ

"ฮะ...ฮะ..ฮะ.. ท่านนี่ดูภายนอกเหมือนเป็นคนเจนโลก แต่จริงๆแล้วไร้เดียงสากว่าที่คิดนะ" ลาเลียสรู้สึกหน้าตึง ' ไร้เดียงสา' อย่างเขาเนี่ยนะ !!

"ตรงไหนของเจ้าที่คิดว่าข้าเป็นอย่างนั้น" ลาเลียสพูดเสียงเข้ม เขาถูกเด็กสบประมาทซึ่งๆหน้าแล้ว

"ก็ข้าหลอกท่านว่าเป็นผู้หญิง ท่านยังเชื่ออยู่จนถึงตอนนี้เลยเหรอ ผู้หญิงที่ไหนจะออกเดินทางคนเดียวเล่า ข้าก็ใส่ชุดผู้ชายอยู่ชัดๆ" ลาเลียสไม่ได้ขำไปกับคำพูดนั้น เขาไม่เคยสนใจโลกภายนอก เขาอยู่แต่ในน้ำในเผ่านารูก้า เขามีแต่ความแค้น จนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาถึงรู้ตัวเองว่าเขาเป็นอย่างที่ซาเรสบอกจริงๆ เขาไม่เคยสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆจริงๆ เขาจ้องหน้าซาเรสอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาเพ่งพิศอย่างละเอียด โครงหน้าถึงแม้สวยได้รูปหวานเหมือนผู้หญิงแต่ก็ยังส่อแววไปทางผู้ชายอยู่บ้าง ส่วนรูปร่างนั้นเล่า ถึงตัวเล็กก็จริงแต่ซาเรสก็ไม่ได้มีรูปร่างเหมือนผู้หญิง เขาไม่มีหน้าอกแล้วก็สะโพก

"ท่านจะจ้องข้าอีกนานไหมเนี่ย.....ที่ท่านควรจะจ้องไม่ใช่ข้าสักหน่อย" ซาเรสชักรู้สึกอายๆ

"อะไร" ลาเลียสถามงงๆซาเรสชี้มือไปที่ศพเจ้าชายฟารูส แต่คราวนี้ไม่มีเสียงหัวเราะ

"ท่านรู้ได้ไงว่านั่นเป็นเจ้าชายฟารูสจริงๆ"ลาเลียสชะงัก

"ศพนั่นหน้าตาก็บอกไม่ได้ว่าเป็นใคร มีแต่คำประกาศกับป้ายชื่อ ท่านแน่ใจได้หรือ"

"ข้าไม่รู้หรอก แต่ข้าจำได้ วันที่ข้าช่วยเขาจากลานประหาร เขาใส่ชุดเต็มยศ..." ลาเลียสพูดช้าๆ

"ข้าใส่ชุดผู้ชาย บอกท่านว่าเป็นผู้หญิงท่านยังเชื่อข้าได้ ถึงแม้ศพนี้ใส่ชุดเจ้าชายฟารูสแต่ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเจ้าชายฟารูสนี่นา" ซาเรสพูดพลางชี้มือไปที่ศพ

"ท่านจะเชื่อคำประกาศมากกว่าเชื่อตัวเองเหรอ" ลาเลียสอึ้งไปกับคำพูดนั้น ใช่สิ เขาดูแต่ภายนอกแล้วเชื่อ ซาเรสบอกว่าเป็นผู้หญิงเขาก็เชื่อ เขาไม่เคยมีความคิดจะจับซาเรสแก้ผ้าดูนี่นา

ลาเลียสก็เหมือนกัน เขาไม่รู้หรอกว่าลาเลียสมีไฝมีปานที่ไหนบ้าง ตอนหนีมาด้วยกันก็บาดเจ็บทั้งคู่ เขาจำไม่ได้หรอกว่ามีแผลกี่แห่งโดนฟันกี่ที่ แล้วยิ่งตอนนั้นสติของเขาก็ไม่สมบูรณ์ด้วย แต่เดี๋ยว!!เหมือนจะนึกอะไรออก....ลาเลียสวิ่งขึ้นไปบนแท่นวางศพ เขาถอดเสื้อของศพออก ตามตัวศพก็มีรอยแผลเต็มไปหมด ทั้งรอยเก่าและใหม่ แต่ที่เขาจะหาไม่ใช่แผลนั้น......

"หายไปไหนกันหมด.... ปล่อยข้าออกไปเดี๋ยวนี้นะ" เสียงตะโกนดังออกมาจากในห้อง

"นาไนท์ นาไนท์ ไอ้ทรราชย์" เสียงตะโกนดังจนแหบแห้งเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาก็ต้องพบกับความตกใจ ฟารูสพบว่าตัวเองมานอนอยู่ในห้องที่ไม่มีประตู สวมแค่กางเกงขายาวสีขาวบางๆตัวหนึ่ง เขามองไปรอบๆห้อง ผนังด้านบนมีช่องเล็กๆเป็นกระจกสามารถเห็นวิวข้างนอกได้ เขาถูกตรึงไว้กับแท่นบูชา ข้อมือเขาถูกมัดแยกไว้กับมุมแท่นด้านบน ไม่สามารถขยับได้ ฟารูสยังจำคำพูดของนาไนท์ก่อนที่จะสลบไป...ฆ่าเขาส่งศพไปขอขมา...วางแผนทั้งหมด......เขาหลอกทุกคน!! ครืน ครืน เสียงผนังด้านหนึ่งเลื่อนออกไป เขาได้ยินเสียงผีเท้าเดินเข้ามาใกล้

พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ชวนขนลุก

"ไอ้ทรราชย์ แกเลวยิ่งกว่าสัตว์อีก ไอ้ชั่ว..." เสียงสบถสาบานดังก้อง เขาพยายามเงยหน้าและเตะถีบเท้าทั้งสองของเขาออกไปหวังว่ามันคงจะโดนเจ้าของเสียงหัวเราะนั้นบ้าง แต่ก็พบกับความว่างเปล่า

"หึๆ ท่าทางท่านคงจะไม่ชอบนอนเฉยๆนะเจ้าชายฟารูส รู้สึกจะนอนดิ้นตั้งแต่เด็กแล้วนี่" เสียงแหลมสูงดังอยู่เหนือศีรษะเขา

"แต่ข้าชอบท่านตอนนอนนิ่งๆมากกว่า" พูดจบฟารูสก็รู้สึกว่าขาของเขาถูกมัดแยกไว้ที่มุมของแท่นบูชาด้านล่าง ตอนนี้เขาขยับตัวแทบไม่ได้เลย

"เอาละพวกเจ้าออกไปได้แล้ว" นาไนท์ออกคำสั่งกับทาสที่เข้ามาด้วย

"เจ้าจะฆ่าก็ฆ่า ไม่ต้องจับข้ามาทรมานหรอก จะส่งศพข้าไปขอขมาเผ่านารูก้าก็ทำเลยสิ" เจ้าชายตะโกน

"ข้าส่งไปแล้ว"

"ข้าส่งศพเจ้าชายฟารูสไปให้เผ่านารูก้าแล้ว" นาไนท์พูดช้าๆ เขารอดูปฏิกริยาของเจ้าชายฟารูสอยู่

"ตอนนี้ท่านไม่ใช่เจ้าชายฟารูสแล้ว ท่านเป็นคนไม่มีตัวตนคนหนึ่งเท่านั้น" เมื่อพูดจบห้องทั้งห้องก็เงียบจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจ ไม่มีเสียงด่าทอของเจ้าชายฟารูส

"ตายแล้ว ข้าตายไปแล้วงั้นรึ" เจ้าชายพูดช้าๆๆ

"ศพของท่านถูกประจานอยู่ที่ประตูเมือง....ก่อนที่จะส่งไปเผ่านารูก้า" นาไนท์พูดพร้อมกับเสียงหัวเราะประตูเมือง !!! ลาเลียส แบบนี้ลาเลียสก็ต้องรู้ข่าวนี้แล้วน่ะสิ ลาเลียสจะรู้สึกยังไง จะร้องไห้ให้เขารึเปล่านะ.....

"นายทหารคนนั้นละสิ" ฟารูสพูดพร้อมนึกถึงนายทหารโชคร้ายในวิหารคืนนั้น

"ทำไมเจ้าไม่ฆ่าข้าซะเลยล่ะ"

" หึ..หึ.. ท่านยังมีประโยชน์กับข้าอยู่นะ โดยเฉพาะร่างกาย" นาไนท์หัวเราะเสียงแหลมอย่างมีเลศนัยร่างกายของเขาเครียดขึ้นมาทันที เขาพยายามออกแรงดึงที่แขนและขาอีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความสับสน นาไนท์วางมือของเขาลงบนหน้าอกของเจ้าชายฟารูสพร้อมลูบเบาๆ

"ออกไปนะ เจ้าอย่ามาแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเล็บ ไอ้ทรราชย์...." ยังพูดไม่ทันจบเขาก็ถูกเศษผ้าชิ้นนึงยัดเข้าปากมา

"ข้าเคยสอนท่านแล้วไง ว่าเป็นเจ้าชายต้องมีมารยาท.....บทลงโทษสำหรับเด็กไม่เชื่อฟัง" พูดจบเขาก็ลูบไล้ร่างกายท่อนบนของเจ้าชายฟารูสต่อฟารูสรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสนั้น เขาอยากจะตายให้มันรู้แล้วรู้รอด เขาขยะแขยงสัมผัสนี้มานานเต็มทีแล้ว นาไนท์ชอบมองเขาแปลกๆ ตอนเผลอก็ชอบมาลูบคลำเขา ตอนนี้เขารู้สึกถึงลมหายใจและลิ้นเปียกๆที่อยู่บนตัวเขา เขาพยายามเบนตัวหนี แต่ยิ่งเบี่ยงตัวก็ยิ่งเหมือนจะปลุกอารมณ์ของฝ่ายตรงข้าม

มือของนาไนท์ก็เริ่มที่จะสำรวจตัวเขาเรื่อยๆ กางเกงที่เขาสวมอยู่ก็แทบจะไม่ปกป้องอะไรได้เลย เขาช็อคไปพักนึงเมื่อมือนั้นเลื่อนต่ำลงมา ฟารูสกำมือจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ หยาดน้ำตาซึมจากหางตา แต่แล้วสัมผัสนั้นก็หยุดลงพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอนาไนท์สนุกที่ได้ทรมานเขา!! กำลังทำลายศักดิ์ศรีของเขา !! ลงโทษเขา!!

"ข้าสนุกที่ได้เล่นกับท่าน แต่ยังไม่ใช่เวลานี้หรอก ความบริสุทธิ์ของท่านจำเป็นสำหรับข้า" นาไนท์พูดเป็นปริศนาพร้อมกับเดินออกจากห้องไป ฟารูสนอนสะอื้นอยู่ครู่หนึ่ง เขายิ่งไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ความคิดของเขาสับสนในหัวไปหมด แต่ความคิดที่แวบเข้ามาในหัวของเขาอย่างหนึ่งก็คือ

'ตอนที่เขาสัมผัสลาเลียส ลาเลียสมีความรู้สึกแบบนี้รึเปล่า'

ฟารูสเป็นเพื่อนคนสำคัญหรือเปล่า.....ลาเลียสนั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียว เขาไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง เขารู้สึกกับฟารูสยิ่งกว่าเพื่อน!!..... คนรัก? เขาส่ายหัวไปกับความคิดนั้น เขารักฟารูสงั้นหรือ เขาเป็นผู้ชายฟารูสก็เป็นผู้ชาย เขาเคยรังเกียจสัมผัสของฟารูส แต่ก็เป็นช่วงที่ร่ายกายของเขาทรมานแทบจะไม่รู้สึกตัว ตอนนี้เพียงแค่นึกถึง ลาเลียสก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาโหยหาสัมผัสนั้น......ตอนที่เขาสำรวจศพอย่างละเอียดแล้วพบว่านั่นไม่ใช่เจ้าชายฟารูส เขาทั้งสับสนทั้งดีใจ ฟารูสยังไม่ตาย!! เขานึกย้อนไปถึงตอนที่ฟารูสถูกนายพลอัลเมอร์ฟันที่ชายโครงข้างซ้าย เขาเองแอบซุ่มมองดูอยู่แต่ไม่ได้เข้าไปช่วย บาดแผลนั้นสาหัสพอดู มันน่าจะมีรอยแผลเป็นให้เห็นบ้างแหละน่า และอีกรอยแผลนึง......รอยแผลที่เขาไม่เคยได้เห็นแต่เป็นรอยแผลที่ช่วยชีวิตเขา รอยแผลที่ฟารูสกรีดเลือดให้เขาดื่ม ด้วยสัญชาติญาณนักรบเขาแน่ใจว่าน่าจะอยู่ตรงช่วงแขนซ้ายเพราะฟารูสถนัดขวา และช่วงแขนมีเส้นเลือดใหญ่อยู่....เพล้ง!! เสียงดังในบ้านสะดุดอารมณ์ของลาเลียส

"ท่านบอกว่ามุกวารีอยู่ในตัวเจ้าชายฟารูสงั้นรึ" เสียงซาเรสตะโกนขึ้นมา

"ทำไมพึ่งมาบอกเอาป่านนี้"ลาเลียสเดินเข้าไปสมทบ เขาเห็นท่าทางตกใจของซาเรสกับคำพูดของท่านโอมาก็รู้สึกประหลาดใจ ทำไมซาเรสต้องตกใจขนาดนั้น

" เรื่องมุกวารีเป็นความลับของเราเผ่านารูก้ากับนครมานาล็อก เจ้าเข้ามายุ่งเกี่ยวอะไรด้วย เจ้าเป็นใครกันแน่"

" เรื่องนี้มันไม่ใช่ความลับของสองเผ่าแล้วนะ ถ้าเจ้านั่นได้มุกวิเศษไปละก็ เรื่องใหญ่แน่!!"

"อะไรกัน เจ้านั่นคือใคร แล้วมุกวิเศษจะออกมาได้ยังไง ? ข้าสับสนไปหมดแล้วนะ ซาเรส" ลาเลียสพูดอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก สายตาทุกคู่กำลังจ้องไปที่ซาเรส

"มุกวารีน่ะเป็นลูกแก้วรวมพลังของมังกรที่บำเพ็ญศีลมานาน เมื่อตัวมันสลายไปแต่ลูกแก้ววิญญาณวิเศษของมันก็ยังคงอยู่ กลายเป็นลูกแก้วที่มีพลังวิเศษ นอกจากทำให้น้ำบริสุทธิ์ และรักษาโรคหลากหลายได้แล้ว ยังสามารถส่งเสริมพลังเวทมนต์ให้เข้มแข็งขึ้นได้อีกหลายเท่าอีกด้วย"

"เจ้าเป็นใครกันแน่ !!!มุกวารีเป็นของประจำเผ่าข้า แล้วทำไมเจ้าถึงรู้สรรพคุณมันดีนักละ แล้วใครคือเจ้านั่นที่เจ้าพูดถึงกัน" ลาเลียสตะคอกถามซาเรสอย่าลืมตัว ตอนนี้ทุกสายตามองไปที่ซาเรสเป็นทางเดียวกัน

"เฮ้อ....เจ้านั่นที่ข้าพูดถึงข้าก็ยังไม่แน่ใจหรอก....มันเป็นนักโทษที่หลบหนีออกมาจากเมืองของเข้าเป็นเวลานานแล้ว ข้าออกเดินทางเพื่อตามหามันมาลงโทษ ข้าพอได้เบาะแสของมันมาว่ามากบดานอยู่ที่เมืองมานาล็อกนี่ ถ้าข้าเดาไม่ผิด มันก็คือราชครูนาไนท์"

"นาไทน์งั้นเหรอ!!" โอมาพูดเสียงดัง เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เขาจำได้ว่า นาไนท์มาสมัครเป็นแพทย์หลวงของทางพระราชวัง ด้วยความสามารถแปลกๆของเขาที่สามารถรักษาโรคได้มากมาย ทำให้พระราชาแมนนอนโปรดเป็นพิเศษ นาไนท์เลยยิ่งได้ใจ วางตัวข่มเขาไปทั่ว ตอนสุดท้ายช่วงที่เจ้าชายฟารูสประชวรมาก นาไนท์ถึงกับแนะนำให้พระราชาแมนนอนทำลายความสัมพันธ์กับเผ่านารูก้าโดยการขโมยมุกวารีมา ราชครูโอมาพยายามห้ามปรามอย่างสุดชีวิต แต่พระราชาแมนนอนก็ไม่ฟัง แถมยังปลดเขาออกราชการให้นาไนท์ดำรงตำแหน่งแทน โอมาจึงจำต้องระเห็ดออกมาอยู่ที่บ้านโทรมๆกับอานูหลานชาย.......

"แล้วเจ้าเป็นใครกันแน่ ซาเรส เจ้าบอกว่าติดตามนาไนท์มาหลายปีแล้ว......แถมข้ายังรู้สึกคุ้นๆหน้าเจ้าด้วย" โอมาพูดพร้อมกับหรี่ตาลง ใช่เขาเคยเห็นหน้านี้มาก่อนแล้วแน่ๆ แต่มันนานมาแล้วจนเขานึกแทบไม่ออก

"อา....ข้านึกออกแล้ว เจ้าคือ........!!!!"

"พอเถอะ ไม่ต้องพูดออกมาหรอก พวกท่านไม่มีใครบอกข้าว่ามุกว่ารีอยู่ในตัวเจ้าชายฟารูส ข้าแน่ใจว่าเจ้าชายฟารูสยังไม่ตาย แต่ถ้าหลังคืนวันเพ็ญนี่ละก็ เขาตายแน่นอน" ซาเรสพูดเสียงเครียด ตอนนี้เขาไม่มีเค้าว่ากำลังล้อเล่นอยู่เลย

"ก็วันนี้คือวันเพ็ญไม่ใช่เหรอ" อานูตะโกนเสียงดัง