Surechigai no kataomoi

ตอนที่ 03

เมือกี้มัน... อะไรกัน
ผมลืมตาขึ้นหลังจากไฟในห้องดับลง
ความอ่อนเพลียจากความเหนื่อยล้าทั้งปวงหายไปในพริบตา ผมจำได้ว่าเมื่อกี้ผมยังเบลอๆ กึ่งหลับกึ่งตื่น ดวงตาทนต่อความง่วงงุนจนลืมไม่ขึ้น ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นว่าหลับตาไม่ลง
"ผมรักคุณ" ... นั่นหมายความว่าอย่างไร แล้วยังสัมผัสที่ริมฝีปากเมื่อกี้นี้อีก
อันที่จริงผมก็ไม่ได้มีเจตนาจะแกล้งหลับหรืออะไรหรอกครับ เพียงแต่ตอนที่จินัตสึเข้ามานวดไหล่ให้ รู้สึกสบายเหลือเกินจนคิดว่าขอพักสายตาสักครู่หนึ่งเถอะ พอกำลังเคลิ้มๆ มารู้ตัวอีกที จินัตสึก็แบกผมไปที่เตียงเสียแล้ว แล้วจะให้ผมทำอย่างไรล่ะ ลืมตาแล้วบอกว่าผมยังตื่นอยู่อย่างนั้นหรือ ผมทำไม่ได้หรอก ที่จริงเพราะไม่อยากจะพูดอะไรมากกว่า เดี๋ยวเจ้านั่นซึ่งอุตส่าห์ปรารถนาดีจะหน้าแตกเอา พอหัวถึงหมอนก็อยากหลับจริงขึ้นมาดื้อๆ ก็เลยคว้าอะไรก็ได้ใกล้ตัวเข้ามากอด ไม่คิดว่าเจ้านั่นยังอยู่ หนำซ้ำยังอยู่บนเตียงซะอีก เลยกอดไปเต็มๆ พอรู้สึกว่าอุ่นๆ ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่หมอน ตั้งใจว่าจะแกล้งหลับอีกพักนึงแล้วทำเป็นเปลี่ยนท่านอน ก็มาเจอเหตุการณ์แปลกๆ ซะก่อน
คงไม่มีอะไรหรอกน่า... ผมพยายามข่มตาหลับ บางทีเขาอาจไม่ได้คิดอะไรก็ได้
เอาเถอะ ก่อนอื่นคงต้องนอนให้หลับเสียก่อน

วันรุ่งขึ้น ผมออกจากห้องอย่างปกติที่สุด ใช่แล้ว ทุกอย่างเป็นปกติ กลิ่นกาแฟ ของทอด ขนมปัง หนังสือพิมพ์ที่อยู่บนโต๊ะ ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกไปเสียหน่อย นอกจากเมื่อผมออกจากห้องไปแล้วคงจะต้องเผชิญกับปัญหาที่บริษัทอีก
ระยะนี้บริษัทกำลังมีปัญหาเล็กน้อย พนักงานที่มีฝีมือหลายคนกำลังถูกบริษัทคู่แข่งพยายามดึงตัวไป ทำให้ผมและคณะกรรมการบริหารต้องมานั่งวางแผนปรับเปลี่ยนนโยบายใหม่ จะว่าไปก็ไม่ง่ายเลย เพราะได้ข้อมูลจากสายสืบมาว่าเงื่อนไขของอีกฝ่ายดีมาก ประกอบกับทุกคนกำลังเพ่งเล็งผมซึ่งเป็นมือใหม่ว่าจะทำงานได้ดีเหมือนคุณพ่อหรือเปล่า นอกจากนี้หลังจากที่ผมเข้ามาบริหารที่นี่ได้ไม่ถึง 1 สัปดาห์ ก็มีเหตุต้องไล่พนักงานที่มีความสามารถทีมหนึ่งออกไปเนื่องจากผมสั่งตรวจสอบเอกสารอย่างละเอียดและพบว่ามีการยักยอกเงินมาตลอดเวลา 3 ปี
จริงๆ แล้วเรื่องการตรวจสอบข้อมูลดูเหมือนจะเป็นความสามารถพิเศษของผม
ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ผมมักจะเห็นข้อผิดพลาดของคนอื่นอยู่ตลอดเวลาโดยไม่ได้ตั้งใจ พอเข้าโรงเรียนผมหาเพื่อนไม่ได้ เพราะไม่ว่าใครก็จะแสดงข้อผิดพลาดที่ยากจะรับได้ของตัวเองต่อหน้าผมทุกครั้ง แม้แต่มองผลงานศิลปะที่ว่ากันว่าสวยงามนักหนา สิ่งแรกที่ผมเห็นทันทีที่เหลืบตามองก็คือ ความผิดพลาดบางอย่างของศิลปินบนงานชิ้นนั้น จะว่าผมเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายก็ไม่เชิง แต่ผมไม่ได้ต้องการความสามารถแบบนี้ ผมจึงพยายามไม่มองใคร ถ้าไม่มอง ก็ไม่เห็น คุณว่าไหม
สมัยมัธยม ผมเคยคบกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง เธอบอกว่าเธอชอบผมมานาน และเธอก็เป็นคนแรกที่ผมยอมรับว่าไม่มีที่ติ นั่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีกระมังที่ผมหันมามองใครสักคน แต่แล้วผมก็มารู้ภายหลังว่า เธอหลอกลวง ความดีงามอะไรนั่น มันก็แค่สิ่งจอมปลอมเพื่อให้ผมหลงรักเธอเท่านั้น ผมพยายามยอมรับมัน เพราะคิดว่าไม่ใช่แค่ผู้หญิงเท่านั้น มนุษย์ทุกคนต่างก็อยากเป็นฮีโร่ในสายตาคนที่รักกันทุกคน หลังจากนั้นผมจึงคบเธอในแบบของผม กล่าวคือไม่มองเธอ แต่แล้วผมก็ต้องผิดหวังอีก เมื่อได้ยินเธอจับกลุ่มคุยโอ้อวดกับเพื่อนเรื่องเซ็กซ์ เธอบรรยายถึงเพื่อนชายของเธอแต่ละคน รวมถึงตัวผม แล้วเอามาเปรียบเทียบกันอย่างสนุกปากทั้งๆ ที่ผมยังไม่เคยมีอะไรกับเธอด้วยซ้ำ เรื่องของความรักจึงจบลงแค่นั้น มันเหน็ดเหนื่อยทีเดียวที่จะต้องรักษาความสัมพันธ์กับใครบางคนที่เราเห็นแต่ข้อเสียของเขา ผมไม่ได้หวังที่จะเจอคนที่สมบูรณ์แบบ เพียงแต่อยากเจอใครสักคนที่จะคบกันได้โดยที่ไม่ต้องสนใจจุดเสียเท่านั้น

คุณว่าความรักอะไรนั่นมีจริงหรือเปล่า
หลังจากได้ยินคำว่า "รัก" จากจินัตสึเมื่อคืน ผมก็ครุ่นคิดมาตลอดว่า "รักมีจริงหรือ" จริงอยู่ที่ผมรักพ่อเพราะท่านเป็นครอบครัวของผม แต่ในกรณีของจินัตสึ ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า พวกเราเชื่อมถึงกันตรงไหน
ผมไม่เคยสนทนาอะไรกับเด็กนั่นเลย บอกตรงๆ ว่าไม่ค่อยได้ชายตามองด้วยซ้ำ เพียงแค่รู้สึกว่าเขามีตัวตนอยู่ในบ้านของผมก็เท่านั้น แล้วมีอะไรเล่าที่จะทำให้เขารักผมได้