Surechigai no kataomoi

ตอนที่ 07

 ผมฝัน... เช้าวันนั้นผมฝันว่ามาซาฮิโระซังจูบผม
ผมคงจะคิดเรื่องของเขามากเกินไปจนเก็บมาฝัน... เป็นฝันที่บ้าสิ้นดี ทำไมผมถึงได้กล้าฝันบัดสีกับเขาอย่างนั้นนะ นี่ถ้าเขารู้....
ผมละอายตัวเองเหลือเกิน ละอายจนไม่กล้าสบตาเขา แม้จะรู้ว่าเขาจะไม่มองผมอยู่แล้วก็ตาม เรียกว่าอย่างไรดีล่ะ... คล้ายๆ กับลงโทษตัวเองกระมัง วันนั้นทั้งวันผมฟุ้งซ่านเรื่องความฝันเมื่อเช้าจนเรียนไม่รู้เรื่อง แม้ผมจะเคยขโมยจูบเขาครั้งหนึ่งก็ตาม แต่ก็ไม่เคยอาจเอื้อมแม้แต่จะคิดให้เขาหันมาสนใจผม อาจจะหวังบ้างบางครั้ง... แต่สำหรับผมแล้วมันก็ไม่เหมือนกัน

แล้วเย็นวันนั้น... ระหว่างที่เราทานอาหารกันอยู่ (จริงๆ แล้วผมก็ทานของผมในครัว เขาก็ทานของเขาข้างนอก) จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่า
"เธอช่วยกลับบ้านไปก่อน 2 อาทิตย์ได้มั้ย"
ผมชะงัก อึ้งไปพักใหญ่... นี่คงเป็นผลกรรมของการบังอาจฝันถึงริมฝีปากของเขาสินะ
"วันพรุ่งนี้เลยได้มั้ย เพราะพรุ่งนี้เช้าคู่หมั้นของฉันจะย้ายของมาที่นี่"
พรุ่งนี้เลยเหรอ... ยิ่งกว่านั้น... คู่หมั้น... ไม่เห็นเคยได้ยินเลยว่ามาซาฮิโระซังมีคู่หมั้น
"ขอโทษนะ มันออกจะกะทันหัน จริงๆ แล้วฉันก็เพิ่งรู้เมื่อตอนบ่ายนี้เอง"
ผมไม่ได้ฟังอะไรต่อ... จะว่าไปหัวหูมันอื้อไปหมดจนไม่ได้ยินอะไรเลยมากกว่า พระเจ้า...ท่านลงโทษผมรุนแรงเกินไปแล้ว ผมแค่ฝันเท่านั้น ท่านยังแกล้งผมได้ขนาดนี้... หรือว่าคิดบัญชีรวมกับจูบคราวที่แล้วด้วย...

คืนนั้น... ผมนั่งเก็บของทั้งคืน อยากร้องไห้เหลือเกิน เขามีคู่หมั้น... อีกหน่อยก็คงแต่งงาน มีครอบครัวของตัวเอง ผมก็คงไม่ได้มาดูแลเขาอย่างนี้อีกแล้ว ปกติผมก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะหันมารักผม แต่พอคิดว่าอนาคตเขาจะรักใครสักคนที่ไม่ใช่ผม... ก็รู้สึกเจ็บใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ผมมองเขามาตลอด... ทั้งๆ ที่รักเขามาตลอด... ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจความรู้สึกของเจ้าหญิงเงือกในนิทานขึ้นมาเสียแล้วสิ
ผมย่องเข้าไปดูอาการของมาซาฮิโระซังในห้อง ท่าทางเขาหายดีแล้ว อย่างไรก็ตามก็ต้องทานยาให้ครบตามที่หมอสั่ง ผมนั่งจัดยาส่วนที่เหลือให้เขาสำหรับเวลาที่ผมไม่อยู่ เอ... แล้วถ้าเขาลืมขึ้นมาล่ะ
ผมพยายามตัดความกังวลเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวที่ผมคอยจัดการออก... ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเขาเลือกที่จะให้ผมไป อีกอย่างคู่หมั้นของเขาน่าจะดูแลเขาได้ดีกว่าผม
ผมนั่งยองๆ ข้างเตียงมองใบหน้ายามหลับของเขาครั้งสุดท้าย
"ผมคงคิดถึงคุณมากๆ เลย"

คู่หมั้นของมาซาฮิโระซังมาถึงแต่เช้า ผมกำลังจัดอาหารเช้าอยู่ กะว่าพอเสร็จจะออกไปทันที เพราะต้องเอาของไปเก็บที่บ้านก่อน จริงๆ แล้วผมนัดคนขับรถให้มารอ และคิดว่าป่านนี้คงจะมาแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบมหึมา
"สวัสดีครับ" ผมทักอย่างสุภาพ เธอเหลือบมองผมแค่หางตา ก่อนจะเดินนวยนาดนำขบวนกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามาในห้อง
"เธอ... คงเป็นลูกติดแม่เลี้ยงของมาซาฮิโระสินะ ฉันชื่อซากุระดะ คานาโกะ เรียกคานาโกะซังก็ได้"
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยบาดตามากทีเดียว หุ่นสูงเพรียว (สูงกว่าผมเสียอีก) เหมาะกับสูทราคาแพงที่สวมใส่ แต่งหน้าค่อนข้างเข้ม ผิวพรรณมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล
"มาซาฮิโระคงบอกเธอแล้วสินะ ว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันนี้"
"ครับ... เป็นเวลา 2 อาทิตย์" ผมเสริม ดูเธอจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ "แล้วผมก็กำลังจะกลับไปไปอยู่ที่บ้านพอดี"
เธอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า "ก็ดี เพราะว่าฉันจำเป็นต้องใช้เวลา 2 อาทิตย์นี้แบบเป็นส่วนตัวที่สุด เพื่อจะได้เรียนรู้กันก่อนแต่งงาน"
ผมก้มหัวเหมือนตอบรับ แล้วขอตัวออกจากห้องไปพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางเตรียมไว้อยู่แล้วบนโซฟา
เนี่ยเหรอ... คู่หมั้นของมาซาฮิโระซัง น่ากลัวชะมัดเลย ท่าทางอย่างกับนางพญา หรือว่ามาซาฮิโระจะชอบผู้หญิงแบบนี้กันนะ