My aliens friends

ตอนที่ 16

ในที่สุดชัยก็สร้างราเรียจำลองเสร็จ เมื่อเขาบอกฟล็อก เจ้าตัวเล็กก็ยิ้มแป้นทั้งวัน ถึงแม้ตอนนี้เป็นที่แน่นอนแล้วว่าแสนคงจะไม่กลับไปกับพวกเขาแน่ๆ ชัยเห็นได้จากการที่อาร์ดีนกับแสนติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ แต่ตัวเขาเองยังตัดสินใจไม่เด็ดขาด....ในเมื่อแสนไม่กลับไปกับพวกเขา...เขาควรจะกลับไปที่ไหนกันแน่.
ตอนนี้มิธเข้ามาจอดในตัวตึกหลักได้อย่างเปิดเผย เป็นที่สนใจของทหารและนักวิชาการมาก แต่ฟล็อกไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปใกล้หรือว่าเข้าไปในยานอีกนอกจาก ชัย แสน และอาร์ดีนเท่านั้น
"ชัย...นั่งเหม่ออะไร.." เจ้าตัวเล็กกระโจนเข้ามาเกาะแขน "ผมดีใจมากเลยที่จะได้กลับบ้านแล้ว..."
"ไม่มีอะไรหรอก...คิดเรื่องงานน่ะ" ชัยตอบ "พลังงานของมิธมีสำรองพอจะกลับได้แน่นะ" ชัยถามเสียงเบา
"สบายอยู่แล้วครับ ยังได้อีกสามสี่วัน ที่จริงน่าจะได้เดือนกว่าด้วยถ้าเกิดไม่ได้ไปช่วยอาร์ดีนเสียก่อน" ฟล็อกตอบ.. "แต่ไม่เห็นจะเป็นอะไร ในเมื่อพวกเราก็จะกลับกันวันพรุ่งนี้แล้ว ข้าวของก็เตรียมเรียบร้อยแล้วด้วย" ชัยถอนหายใจ ฟล็อกเองคิดว่าชัยคงคิดถึงแสนก็เลยไม่กล้าถาม แต่จู่ๆชัยก็จ้องหน้าฟล็อก..จ้องแบบเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน คล้ายกับว่าจะบันทึกทุกอย่างบนใบหน้าของเขาไว้อย่างนั้นแหละ เจ้าตัวคนถูกจ้องเริ่มหน้าแดง ยกมือพลักไหล่คนตัวสูง
"ชัยเป็นอะไร จ้องผมแบบนี้ผมอายนะ" เสียงต่อว่าเบาๆดังลอดจากปากสีชมพู
"ชั้นกำลังคิดว่าทำไมพวกเราต้องกลับไปด้วย" ชัยพูดช้าๆ แต่ฟล็อกหน้าเปลี่ยนสี "พวกเราถ้ากลับไปก็ต้องเผชิญปัญหาอีกมากมายไม่ใช่หรือ" ชัยพูดต่อ
"จะบ้าเหรอ!!! ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพวกเรา ไม่ใช่ยุคของพวกเรา พวกเราก็ต้องกลับไปสิ" ฟล็อกตะโกนเสียงค่อนข้างดังแบบไม่ถูกอารมณ์ "หรือว่าเป็นห่วงน้อง พอเห็นแสนไม่กลับก็เลยจะอยู่นี่...รักน้องมากกว่าผมอยู่แล้วนี่" น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตา
"ฟล็อก !!!" คราวนี้ชัยพูดเสียงเข้ม "อย่าเปรียบเทียบแบบนั้น ชั้นไม่ชอบ"
ยิ่งพอถูกชัยว่าตรงๆ คราวนี้น้ำตาที่ปริ่มก็ไหลลงมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
"ใช่สิ ผมมันไม่มีความหมายหรอก ไม่ใช่น้องชายผู้แสนน่ารัก ดูแลกันมาตั้งแต่เกิด"
"ฟล็อก นายรู้จักชั้นดีแค่ไหน!!!" เสียงตะคอกใส่ทำให้คนตัวเล็กถึงกับช็อคกลืนเสียงสะอื้นลงคอไป... "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแสนเลย ต่อให้แสนจะกลับกับเราชั้นก็จะถามนายแบบนี้" ชัยถอนหายใจเมื่อรู้ตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองใส่อารมณ์ไปพอสมควร ก่อนจะพูดต่อเสียงเบาลง ดึงฟล็อกเข้ามาซบกับอก
"ชั้นรักนายนะ...รักมาก..คงจะรักใครไม่ได้เท่านี้อีก..." ชัยสารภาพออกไป ฟล็อกสะอื้นฮักๆอยู่กับอก ชัยเอามือลูบศีรษะฟล็อกเบาๆ
"ชั้นถามก็เพราะรัก..เอรันเทร่าบ้านเมืองของนายก็เป็นสถานที่ที่ชั้นไม่รู้จัก ทั้งครอบครัวนายด้วย...หรือถ้าชั้นกลับโลก..นายจะไปอยู่กับชั้นได้หรือ นายแตกต่างจากมนุษย์โลกทั่วไป.." ถึงตอนนี้ชัยก็นึกถึงคำพูดที่เคยทะเลาะกับแสน จริงๆเขาเก็บคำพูดนั้นไว้ในใจตลอด จนถึงวันนี้ที่เขาเปิดเผยมันออกมา
"ได้สิ ถ้าที่ไหนมีชัยผมอยู่ได้ทั้งนั้น ถ้าชัยจะกลับโลก ผมก็จะไปโลกกับชัย เราหลบไปอยู่ที่ไหนกันสองคนก็ได้"
"นั่นเป็นความคิดของเด็ก.." ชัยส่ายหัว "ความฝันกับความจริงนะไปด้วยกันไม่ได้...ความจริงมักโหดร้ายเสมอ...ไม่มีใครสามารถที่จะอยู่โดยปราศจากคนอื่นได้หรอก"
ถึงตอนนี้ฟล็อกเงียบไป ใช่สิเขาเองไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมา เขาเองคิดแต่ว่าเขารักชัย เขาจะอยู่กับชัย เรื่องที่จะตามมาเขายังไม่เคยคิด...กลับไปเขาก็ต้องถูกลงโทษฐานที่ขโมยยานหนีออกมา อีกทั้งพาสิ่งมีชีวิตจากโลกอื่นเข้าดาว..ตัวเขาเองยังคิดไม่ตกเลยว่าจะเป็นอย่างไร...ทั้งสองคนตระคองกอดกันอย่างนั้นอยู่นานโดยไม่มีใครพูด
"ชั้นแค่คิดว่าถ้าพวกเราอยู่ที่นี่ก็สามารถอยู่ได้อย่างไม่มีปัญหา ทุกคนยอมรับชั้น ทุกคนยอมรับนาย...นายก็บอกเองว่าถ้าที่ไหนมีชั้นก็อยู่ได้ไม่ใช่หรือ"
"ผมคิดถึงครอบครัว...ผมแค่อยากพบพวกเขาอีกสักครั้ง ผมบอกพ่อไปว่าผมเกลียดพ่อที่สุดก่อนที่ผมจะขโมยยานหนีออกมา..ผมอยากจะกลับไปขอโทษ..หลังจากนั้นไม่ว่าที่ไหนผมก็จะอยู่กับชัย" ฟล็อกเปิดเผยความในใจส่วนลึกออกมา สายใยแห่งครอบครัวเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ชัยเองโหยหาความรู้สึกนี้มานาน เขาจึงไม่อยากให้ฟล็อกเก็บความรู้สึกผิดนี้ไปตลอดชีวิต คราวนี้เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาเขาบ้าง ก่อนที่จะหยิบจี้เล็กๆที่ตัวเองห้อยติดคอขึ้นมาเปิด ภาพโฮโลแกรมเล็กๆ ฉายออกมาที่ผนังของห้อง
"รูปครอบครัวผม พ่อ แม่ ตัวผม แล้วก็ พี่สาว" ชัยจ้องภาพนั้นไม่วางตา เป็นรูปครอบครัวที่มีความสุข ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส ตัวฟล็อกเองในรูปยังเด็กกว่าตอนนี้มาก แต่ก็มีเค้าว่าโตขึ้นจะสวย ฟล็อกพลิกอีกด้านของจี้ซึ่งมีฝาเปิดได้เช่นเดียวกัน ภายในบรรจุเส้นผมสีดำปอยเล็กๆ คราวนี้เจ้าตัวยิ้มนิดๆ
"ผมของชัยตอนที่ผมตัดให้ครั้งแรก..ชัยโมโหแทบตายที่ผมตัดจนเกรียน ผมแอบเก็บไว้ในนี้" ฟล็อกหันตลับไปให้คนรักดู
"ถึงแม้ผมจะแกล้งชัยบ่อย ทะเลาะกันบ่อย แต่จริงๆ ผมคงจะรักชัยตั้งแต่แรกเห็นก็เป็นได้...ชัยคิดยังไงกับผมในตอนแรก"
"ก็คิดว่าเด็กร้ายๆ..ดื้อเงียบ..ไม่ยอมคน แถมยังไม่รู้จักระงับอารมณ์....แต่ก็สวยน่ารัก.." ชัยดึงฟล็อกเข้าไปจูบเบาๆ เมื่อเห็นฟล็อกทำท่างอนๆ
"จริงๆถ้าให้ผมเลือกระหว่างชัยกับครอบครัวผมเองก็เลือกไม่ได้เหมือนกัน...."
แค่คำพูดประโยคเดียว ชัยรู้สึกว่าฟล็อกเติบโตขึ้นจากเดิมมาก ฟล็อกเงยหน้าขึ้นไปจูบชัยอีกที
"ผมจะให้ชัยจำผมไปทุกตารางนิ้ว หลงรักผมไปจนตายเลย"
คืนนั้นเกือบทั้งคืนชัยจำแทบไม่ได้ว่าเขากับฟล็อกร่วมเดินทางสู่จุดสุดยอดไปกี่ครั้ง

ช่วงนี้ข่าวคราวของพวกหลังหุบเขาบาร์แดนหายเงียบไป...ทุกคนเริ่มสบายใจขึ้น อาร์ดีนก็วางแผนการที่จะตามไปจัดการให้หมดสิ้นเมื่อทัพของอาเธเซียมาถึง
"วันนี้แล้วสินะ ที่พวกชัยจะกลับไป" อาร์ดีนหันมาถามแสน "จะออกไปส่งไหมล่ะ พวกนั้นบอกหรือเปล่าว่าจะกลับเมื่อไหร่"
"จะกลับเมื่อไหร่ก็คงจะมาบอกผมมั้งครับ" แสนพูดเสียงเศร้า แน่นอนจากกันคราวนี้อาจจะไม่ได้เห็นกันอีกตลอดชีวิตก็ได้ แสนยกมือปาดน้ำตาที่หางตา อาร์ดีนมองอย่างเข้าใจ....เขาเองก็ปฏิญาณไว้ในใจว่าเขาจะดูแลแสนไปชั่วชีวิตเหมือนกัน...
"จริงๆชั้นเองอยากให้ชัยอยู่ที่นี่ เขาจำเป็นสำหรับเอรันเทร่ายุคนี้..เป็นคนมีความสามารถ" อาร์ดีนพูดพร้อมถอนหายใจ
แต่แล้วทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาอย่างเร่งรีบ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นแต่ยังไม่ทันมีใครเปิด คนเคาะก็พลักเข้ามาเสียก่อน ชัยวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น สีหน้าซีดเผือด
"เห็นฟล็อกบ้างไหม!!!"

ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้ชัยรู้สึกไม่ดี..เขารู้สึกเหมือนกับว่าฟล็อกหายไปตอนนี้คงจะไม่ได้พบกันตลอด...เมื่อคืนเขาสองคนร่วมสัมพันธ์กันนับครั้งไม่ถ้วน..ความอบอุ่นของร่างกายกับความผูกพันของจิตใจที่หลอมรวมเป็นหนึ่ง..ร่างเล็กหลับอยู่ในอ้อมแขน..แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ฟล็อกก็หายไปเสียแล้ว สัมผัสที่หลงเหลือบนเตียงมีแต่ความเย็นชืด เป็นหลักฐานว่าร่างเล็กได้ลุกขึ้นจากเตียงไปนานมาก ชัยรีบแต่งตัววิ่งออกไปหาอาร์ดีนกับแสนที่ห้อง..แต่ก็ไม่มีใครพบเห็นฟล็อก
เมื่อออกมาที่ลานของตึกก็พบว่ายานของฟล็อกหายไป!! ชัยวิ่งกลับมาที่ห้องก็พบว่าข้าวของของฟล็อกทั้งหมดก็หายไปด้วย..ผมกับอาร์ดีนก็วิ่งตามพี่ไปตลอด...ตอนนี้พวกผมชักคาดคะเนอะไรออก..แต่ยังไม่กล้าปักใช่เชื่อเช่นนั้นจริง ฟล็อกทิ้งชัยไว้ที่นี่!!
ชัยทรุดตัวลงกับพื้น..ดูเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดจะเหือดหายไปจากร่าง เขาคิดว่าน้ำตาจะไหลแต่ก็ไม่มีอะไรออกมา มีแต่เสียงสะอื้นลอดออกมาจากริมฝีปากที่กัดไว้แน่น..
"พี่ฮะ.." ผมเดินเข้าไปจะไปปลอบใจ แต่พี่กลับยกมือขึ้นมาห้าม
"ขอพี่อยู่คนเดียวสักพักนะ.."
ผมอ้าปากจะเถียง แต่อาร์ดีนจับหัวไหล่ผมพยักเพยิดให้ออกไปนอกห้อง ผมจึงตัดสินใจเดินตามอาร์ดีนไป แต่ก่อนปิดประตูผมก็เหลือบมองพี่อีกครั้ง..
ชัยนั่งคุกเข่าท่าเดิมอยู่นาน..แน่นอน จริงๆเขาเองอยากอยู่ที่นี่..แต่ถ้าฟล็อกจะกลับยังไงเขาก็คงจะกลับไปกับฟล็อกด้วย...ในที่สุดชัยก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของเขา ที่นั่นเอง เขาพบจดหมายฉบับหนึ่งถูกพับอย่างดีวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ชัยรีบหยิบมาเปิดดู แน่นอนมันเป็นจดหมายของฟล็อกที่เขียนถึงเขา


ถึงชัย
เมื่อชัยตื่นขึ้นมาผมคงจะไม่อยู่แล้ว...ที่ผมไปโดยไม่ลาอาจจะทำให้ชัยเสียใจ แต่ถ้าผมพาชัยกลับไปด้วยผมอาจจะทำให้ชัยเสียใจมากกว่านี้ ผมรักชัยที่เป็นชัย..ชัยที่บางทีดุด่าว่าผม ชัยที่เป็นห่วงเป็นใยทุกคน ชัยที่กอดผมและให้ความรักกับผม ผมรู้ว่าชัยรักทุกคนที่นี่ รักงานที่ทำ ผมไม่อยากพรากชัยจากคนที่ชัยรัก..ทุกคนที่นี่ต้องการชัย..ผมไม่อยากให้ความเห็นแก่ตัวของผมทำให้คนที่ผมรักเสียใจ เรื่องทั้งหมดที่ผมเป็นคนก่อขึ้นมา ผมจะกลับไปแก้ไขเอง...ผมอยากจะบอกชัยให้รู้ไว้ว่า ผมรักชัยเสมอ...และคิดว่าจะรักไปชั่วชีวิต ขอให้ระลึกว่าหัวใจผมอยู่กับชัย...สักวันหนึ่งผมจะกลับไปหาชัย..
ฟล็อก

ตอนท้ายของจดหมายเลอะเลือนไปบ้างด้วยรอยน้ำตา ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นของฟล็อกหรือว่าของชัยที่นั่งอ่านจดหมายอยู่กันแน่ ชัยกำจดหมายฉบับนั้นไว้แน่น น้ำตาที่ไหลไม่ออกตอนนี้หยาดหยดเป็นทาง
"จะ..เจ้าบ้า...ชีวิตนี้ชั้นคงจะรักใครอีกไม่ได้อีกเหมือนกัน...."